Voetballen aan de boorden van het IJ.
Aan het einde van de Eerste Wereldoorlog, tussen 1918 en 1927 wordt in de Nieuwendammerham in Amsterdam Noord, de Vogelbuurt opgebouwd. Er komen vooral gezinnen met kinderen te wonen waarbij de vaders werken bij scheepswerven zoals Verschure, ADM, NSM en draad- en kabelfabriek DRAKA. Rederij KNSM laat rond het Koekoeksplein woningen bouwen, die in 1921 klaar zijn.
In de zomer van 1920 besloten C. Visser en P. Bonte, twee jongemannen die met vrienden vaak op een braakliggend terrein voetbalden, een club op te richten. Zij noemden het Door Vrienden Opgericht (D.V.O.) Met hulp van onder andere Th. Van de Broek, J. Koster, J.F. Reekers, P. ter Beek, J. Dekker en J. Reder kreeg het clubje vorm. Van hen is J. Koster jr. de enige die onafgebroken lid bleef. Anderen bleven de club door de jaren heen steunen als donateur.
De foto moet gemaakt zijn kort voordat het team aan de competitie van de A.V.B. ging deelnemen: de spelers hebben al shirts met de brede groen baan in het midden en ze staan in een echt voetbaldoel. Waarschijnlijk stonden ze al op het terrein bij het Hamerkanaal (zie de fabrieksschoorsteen).In het eerste bestuur zitten vooral werknemers van de KNSM. De nieuwe club treedt in 1921 toe tot de Amsterdamse Voetbalbond. Deze AVB kent al een vereniging met die naam en daarom wordt gekozen voor de Volewijckers. De naam ‘Volewijckers’ is afgeleid van de oude landtong de Volewijck (vogelenwijk), maar verwijst ook naar de nieuwe Vogelbuurt.
De kade is gelegen aan het IJ aan het Noord-Hollands Kanaal, waar de bal regelmatig in plonst. Vanaf 1926 verhuisde de club naar het Mosveld verderop in Amsterdam Noord. Daar verrees, tussen de Bloemenbuurt en Pekbuurt, een gemeentelijk stadionnetje met staanplaatsen voor zo’n 15.000 toeschouwers. Weinig stadions in Nederland hadden zo’n karakteristieke sfeer als dit sportpark. Het sportveld lag ingebed in een woonwijk en vanaf de balkons kunnen de bewoners meekijken. De Volewijckers is een echte buurtvereniging.
Door de hechte gemeenschap bloeide De Volewijckers op. De belangstelling is zo groot dat de club niet alle jongeren kan opvangen. Affiniteit met andere clubs was er bij de inwoners niet. Men was in Noord voor de Volewijckers óf de concurrent DWV, steevast aangeduid als ‘De Wilde Varkens. De vereniging sluit zich in de periode 1927/1928 aan bij de landelijke NVB de latere KNVB. Dat doet het met het elftal op de onderstaande foto.
De eerste resultaten bij de landelijke bond zijn alleszins redelijk. Van de twaalf ontmoetingen werden er zeven gewonnen en met een derde plek kan de vereniging terug kijken op een goed debuut.
De Volewijckers heeft de wind mee.
Het seizoen 1929/1930 brengt de vereniging het eerste kampioenschap bij de NVB in het bestaan. Tot het laatst is het spannend en met een punt voorsprong op De Kennemers kon de groen-witte clubvlag in top.
Om te kunnen promoveren naar de 2e klasse moest er een nacompetitie worden gespeeld en dat blijkt een zware opgave. Tegenstanders zijn de eveneens Amsterdamse clubs, OVVO en De Spartaan. Ondanks goed weerwerk is het de Spartaan dat op de Spaarndammerdijk op voorlaatste speeldag haar 2e klasserschap weet te behouden.
Een kwartet aan titels maar geen tweede klasse.
Ook in de periode 1930/1931 prijkt de naam de Volewijckers bovenaan in de 3e klasse C te samen met Holland uit Utrecht. Een beslissingswedstrijd volgt op 3 mei op het AFC terrein en werd gewonnen. Doelpunten van der Wel 1-0, Dorlijn 2-0, bij rust 2-1. Opnieuw van der Wel 3-1 eindstand. Het 2e kampioenschap sinds het bestaan is binnen. Opnieuw staan promotiewedstrijden op het menu. In een drieluik tegen HVC en BFC werden de Mosveld bewoners ruim geklopt. De derde titel in de 3e klasse was in 1934/1935. Ook nu werd ten derde male de befaamde kers op de slagroomtaart niet geconsumeerd. Hercules behield haar 2e klasse plaats. Voor seizoen 1936/1937 heeft men oud-Ajaxspeler Martens aangetrokken als oefenmeester. Volewijckers werd voor de vierde keer kampioen in acht jaar maar opnieuw geen 2e klasse.
Principieel tegen de Olympische spelen in nazi-Duitsland.
De Amsterdamse volksclub van arbeiders veelal werkzaam in de scheepsbouw had een sterke communistische aanhang. De politiek bewuste bestuursleden Douwe en Gerben Wagenaar, principieel antifascistisch, probeerde in 1936 namens de Volewijckers binnen de KNVB en de KNAU een boycot van de Olympische spelen in Berlijn af te dwingen. In een open brief werd gevraagd over dit onderwerp een referendum te houden onder de leden (de besturen van alle verenigingen). Dat nieuws haalde alle landelijke en regionale dagbladen. In 1936 eist Volewijckers dat de voetbalbond geen team stuurt naar de Olympische Spelen in nazi-Duitsland. Zelf wil de club meedoen aan de alternatieve Spelen in het republikeinse Barcelona, maar dat wordt door de bond verboden. De KNVB vermeed een politieke discussie door op het Huishoudelijk Reglement te wijzen: dat stond geen referendum toe. De Bond verwees de opstellers van de brief naar het organiserende Internationale Olympisch Comité. Bron: Beeldarchief Amsterdam-Noord.
In het midden van de crisisjaren bouwen werkloze leden van de Volewijckers in 1935 een nieuwe sportaccommodatie. Het hoofdgebouw meet tien bij dertig meter en telt acht kleedkamers, twee doucheruimtes, twee kamers voor de scheidsrechters, drie wc’s en twee berghokken. Verder kent het clubgebouw nog een bestuurskamer en een kantine. Het complex met de naam Buiksloot heeft twee voetbalvelden en is een domein voor de voetbaljeugd.
1936: Zilveren Pont Toernooi.
In aanloop naar het voetbalseizoen werden overal in het land toernooien georganiseerd zo ook bij de Volewijckers. Vermoedelijk is het eerste toernooi onder die bijzondere naam voor in augustus 1936 gehouden. De wisselprijs was een uit zilver na gemaakte Pont over het IJ. Vele verenigingen zullen in de de nakomende jaren geïnviteerd worden zoals Ajax, Vitesse, EDO en de beide Hilversums clubs ’t Gooi en FC Hilversum.
1940/1945: Voetbal tijdens de Oorlogsjaren.
De Duitse bezetter wilde het dagelijkse leven als ‘normaal’ laten verlopen. De KNVB werd opgedragen om het voetbal te reorganiseren. Alle onderbonden in het land gelovig of ongelovig moesten zich schikken onder de Zeister paraplu. Vanwege de mobilisatie als gevolg van het uitbreken van de tweede wereldoorlog is de competitie in het seizoen 1939-1940 een noodcompetitie. In deze competitie werden alle verenigingen ongeacht sterkte, in de eigen regio geplaatst. Aan het eind van dat seizoen 1939/1940 grijpt Volewijckers nipt naast de titel die naar het Utrechtse Velox ging.
Het ongelooflijke gebeurt de 2e klasse is bereikt.
De Volewijckers verblijft in 1940-1941 in de derde klasse C waarin het superieur is. Alle 22 wedstrijden werden gewonnen met als doelsaldo 107 vóór en 15 tegen. De thuiswedstrijden in de promo-competitie werden gespeeld in het Ajax-stadion want het knusse Mosveld bood slechts plaats aan 4000 toeschouwers. Tegenstanders waren de oudste voetbalvereniging van Nederland de Koninklijke HFC , Elinkwijk en Rapiditas uit Weesp . De beslissende wedstrijd was tegen Elinkwijk aan de Amsterdamsestraatweg te Zuilen/Utrecht daar werd met 1-3 gewonnen mede door twee goals van Dirk de Ruyter. Eindelijk is daar de promotie voor de Over-IJers naar de tweede klasse.
Een jaar later werd Jaap van der Leck trainer. De nieuwe trainer was een voorstander van het stopperspilsysteem. Hij liet zien dat het systeem veel meer was dan een star verdedigingssysteem dat alleen bij zwakke elftallen zou passen, zoals critici in die tijd beweerden. “De Volewijckers gaven daarop het gepaste antwoord. Het stopperspil-systeem is een prachtig systeem, mits de toepassing goed is, mits men het begrijpt en aanvoelt.” Aldus Jaap van der Leck in zijn boek: Modern Voetbal ( 1946). Hij stond aan de basis van de bloeiperiode van De Volewijckers.
Inktzwarte bladzijde in de historie.
Voetbal was tijdens de Tweede Wereldoorlog razend populair. Het stadionbezoek verdubbelde en tienduizenden Nederlanders sloten zich aan bij sportclubs. Sport bood afleiding van de oorlogsellende en een gevoel van saamhorigheid. Natuurlijk was de bezetting ook in het voetbal merkbaar. Het was in 1941 dat de Duitse bezetter de verenigingen verbood om nog joodse leden op het voetbalveld toe te laten. Ook bestuurlijk werden joden geweerd. Langzaam aan ontvouwd zich de zwartste bladzijde van de Twintigste eeuw. Op 25 februari 1941 brak de Februaristaking uit, onder meer geleid door Gerben Wagenaar die vervolgens in het ondergrondse verzet ging. De Duitsers hadden hem echter in het vizier en al snel moest hij onderduiken om zijn eigen leven te redden..
Bij Amsterdamse voetbalverenigingen werden 491 leden vermoord. Bij de Volewijckers zijn zeven clubleden het slachtoffer van de wrede Duitse praktijken, vele nog in de bloei van hun leven. Daaronder de broers Marcus, Nico en Samuel de Jong evenals juniorspeler Samuel Knoop. De tragiek is invoelbaar bij het lezen in de website over de joodse geschiedenis in Amsterdam . Op 17 juli 1943 voerden Amerikaanse vliegtuigen een bombardement uit op Noord. De bommen waren bestemd voor de Fokker vliegtuigfabriek, die door de Duitsers was overgenomen. Deze vielen echter vooral in de omgeving waardoor er vele burgerslachtoffers vielen. Nadat ook een bom op het hoofdveld was gevallen besloot het bestuur dat het te gevaarlijk werd en werden alle thuiswedstrijden in het Ajax-stadion gespeeld. Op de website Voetbalmonument.nl zijn de slachtoffers te herleiden naar de vereniging waar zij lid van waren.
Hoogtepunt in de historie van De Volewijckers.
De selectie was in veertiger jaren een sterk collectief en promoveerde in 1941/1942 naar de 1e klasse. Tegenstanders in de promotiewedstrijden waren DOS uit Utrecht en RCH uit Haarlem. De beslissingswedstrijd tegen DOS werd gespeeld in een uitverkocht Ajax-stadion en met 4-1 gewonnen. In het seizoen 1942/1943 was Volewijckers de grootste club van Amsterdam. In het seizoen 1943-1944 behaalde de club de afdelingstitel in de 1e klasse A. Dat is één van de vijf nationale 1e klassen. Traditioneel speelden deze kampioenen om de landstitel tegen elkaar aan het einde van de competitie.
De strijd om het Nederlands kampioenschap 1944
In de kampioenspoule speelden de Groen-witten tegen het Haagse VUC, het Tilburgse LONGA, SC Heerenveen en het Almelose Heracles. In de eerste kampioenswedstrijd op 12 maart 1944 was Heracles de tegenstander. De trein naar Almelo vertrok om 07.11 uur maar nog belangrijker de Volewijckers won afgetekend met 1-6. De wedstrijd tegen Heerenveen werd op 26 maart in het Ajax-stadion gespeeld. Zelfs stadion De Meer bleek niet groot genoeg voor alle belangstellenden. Wie nog een kaartje wilde bemachtigen, was aangewezen op de zwarte markt. In de tiende minuut van de wedstrijd ging het luchtalarm af. De toeschouwers moesten het stadion verlaten, maar de supporters scandeerden “Wij zijn Groen-Wit wij zijn de Volewijckers” en weigerden te vertrekken. De burgemeester moest er aan te pas komen en lastte de wedstrijd af bij een 0-1 stand voor de Friezen.
De thuiswedstrijd tegen Heracles werd gespeeld op 2 april in een uitverkocht Olympisch Stadion. Ten overstaan van 40.000 toeschouwers won de Volewijckers met 5-0. Op 10 april is er de match tussen VUC – De Volewijckers uitslag 2-0 en daarvan zijn videobeelden gemaakt. De volgende wedstrijd was uit tegen Heerenveen. Honderden fans namen de nachtboot van Amsterdam naar Lemmer. Heerenveen, met Abe en Jan Lenstra, werd verslagen met 1-6. De volgende wedstrijd op 30 april tegen VUC is zeer belangrijk. Het is de directe concurrent waarvan eerder was verloren. De match wordt gespeeld in een bomvol Olympisch Stadion en met 5-1 gewonnen. Zwarthandelaren hadden een groot aantal toegangskaarten weten te bemachtigen maar agenten in burger hadden zich gemengd tussen het talrijke publiek op het Stadionplein en slaagden erin 150 arrestaties te verrichten.
De inhaalwedstrijd tegen Heerenveen moest de beslissing brengen. Op de 2e pinksterdag 29 mei, traden beide ploegen aan in het Olympisch Stadion. Het elftal was incompleet want joodse leden waren geroyeerd en de keeper is als dwangarbeider naar Duitsland gestuurd. Het was een wedstrijd die nooit een echte spannende wedstrijd werd. In de eerste helft waren De Volewijckers al de betere en het wachten was op een doelpunt. De rust ging met een 0-0 tussenstand. In de tweede helft kon het feest beginnen na doelpunten van Chris Smit en Klaas Bakker. Ook nadat Heerenveen terug kwam middels een goal van Ploegh waren het de Groen-Witten die het wedstrijdbeeld bepaalden. Met een fraaie kopbal van opnieuw Chris Smit werd het 3-1. Het wachten was op een doelpunt van de club topscoorder Daan de Jongh en die kwam er met 4-1.
De 4-1-overwinning betekende ook een landstitel voor Joop de Busser. Die als aanvoerder het jonge team bij de hand nam op de momenten dat het moest. Club chroniqueur Tip de Bruin: ‘Wij moesten lopend terug naar Noord, dwars de stad door. Amsterdammers en de bezetters keken vreemd op naar die zingende, juichende schare supporters. Vele Amsterdammers sloten zich bij ons aan. De Wehrmacht hield zich gelukkig afzijdig, want er liepen honderden onderduikers mee.’ De Bruin was journalist voor de Noord-Amsterdammer en correspondent van Het Vrije Volk, Handelsblad en Het Parool. Op de Nieuwendijk opende hij in 1953 een herenmodezaak, in die jaren bekend en populair. Dat Volewijckers komende uit de derde klasse in drie jaar de sterkste van Nederland werd maakt de prestatie heel bijzonder of zoals hierboven de krantenkop luidt.
1944/1945: Samen sterk in de hongerwinter
Door een samenloop van omstandigheden werd Amsterdam in het laatste oorlogsjaar heel zwaar getroffen. Het raakte geïsoleerd van de buitenwereld, vooral tijdens de Hongerwinter. Deze rampzalige berichten bereikten al snel voetbalclub Heerenveen via clublid Joop Overdiep, die veel zakelijke contacten had in de hoofdstad. Samen met secretaris Floor Féléus en voorzitter Hendrik Huisman bespraken ze het idee om van de vier belangrijkste Amsterdamse voetbalclubs ieder vijftien jeugdleden op te vangen.
Alle Amsterdamse clubs gingen dankbaar in op het Friese aanbod. ,,Beste mensen uit Heerenveen,” antwoordde een ontroerd DWS-bestuur, ,,jullie hebt prachtig werk gedaan. Niet medelijdend hoofdschuddend ‘gekletst’ over die arme Amsterdammertjes, maar jullie hebt iets gedaan, waarvoor wij jullie ten hoogste dankbaar zijn.” De jeugdleden van Ajax, Blauw-Wit en DWS gingen gezamenlijk per boot (het stoomschip Jan Nieveen) naar Lemmer. De Volewijckers uit Noord reisden zelfstandig met een vrachtwagen, omdat de pont naar het centrum er in oktober 1944 niet meer was en ze het schip daarom niet konden bereiken. Later mochten alle clubs nog ieder vier jongens sturen. Een FOX Sports documentaire. verteld er nog meer over.
1954: Ook in Amsterdam-Noord Semi-Profvoetbal.
Na de oorlog kon dit succes niet meer worden herhaald maar bleef de club een sterke tegenstander. Bijvoorbeeld in 1949/1950 toen het kampioenschap van de 1e klasse op twee punten na, naar Ajax ging. Natuurlijk zijn vooral de confrontaties met stadgenoot Ajax het hoogtepunt van het jaar, waarbij de halve stad uitloopt. Op 15 mei 1954 hield de Volewijckers een buitengewone ledenvergadering in verenigingsgebouw Nieuwendammerham. Het bestuur moest beslissen over toetreding tot betaaldvoetbal. De meningen waren verdeeld. Men stond argwanend tegenover het betalen van spelers. Simon van der Oord, aanvoerder van het eerste elftal, nam het woord: ‘Desnoods nemen wij als spelers genoegen met een gage van tien gulden per week.’ Dat zag het bestuur wel zitten en dus werd de Volewijckers een semi-profclub, maar de basis is wankel. De latere aanvoerder Piet van der Muts zei tegen sportjournalist Theo Reitsma: ‘Wij kregen drie gulden voor de training, twintig gulden voor een overwinning en een tientje bij een gelijkspel.’
Het team van begin jaren 1960, dat koesterend de ‘Mosveld-baby’s werd genoemd krijgt vorm. Het begon als een jeugdteam dat jarenlang met elkaar samenspeelde om vervolgens de overstap te maken van A-junioren naar de eerste seniorenselectie. Evert Teunissen is de coach, oefenmeester en soms pater familias voor het jonge team. Bekende spelers waren Hassie van Wijk 18 jaar, Wout Schaft 23 jaar, Henk Looyen 20 jaar, Dirk de Ruiter 19 jaar, Frits Kick 18 jaar, Jan Kirsten 22 jaar, Piet Boogaard 19 jaar en Frits Soetekouw 21 jaar.
Icoon Frits Soetekouw: enige Volewijcker in Oranje.
Frits Soetekouw is de enige Groen-Witte die ooit in Oranje heeft gespeeld. Het was een éénmalig optreden met het Nederlands elftal op 14 oktober 1962. Het was een vriendschappelijke interland in en tegen België die met 2-0 werd verloren. Frits Soetekouw, geboren Amsterdammer van 16 juni 1938 groeide op in Amsterdam-Noord, pal naast het terrein van De Volewijckers. “Vanuit ons huis keken we zo op het tweede veld,” vertelde hij aan De Telegraaf. Het duurde lang voordat hij lid kon worden. “Voetballen op straat was alles voor mij,” zei hij in hetzelfde vraaggesprek. “Dat kwam ook doordat ik om geloofsredenen van mijn ouders niet in clubverband mocht voetballen.” Frits mocht van de zwartekousenkerk van zijn ouders niet op zondag spelen. Daarom heb ik later ook gebroken met de kerk. Toen hij eens een vriendschappelijk wedstrijdje speelde met de club, ging het snel. In 1959 belandde hij in het eerste en speelde twee jaar voor De Volewijckers.
Na één jaar Heracles stapte Frits in 1964 over naar het Ajax met een hele jonge Johan Cruijff. Bij Ajax werd hij aanvoerder en laatste man onder trainer Rinus Michels . Daarmee werd hij tweemaal landskampioen en deed mee in de beroemde mistwedstrijd. In het Olympisch Stadion werd het onverslaanbaar geachte Liverpool met 5-1 verslagen. Na drie jaar vertrok hij naar PSV en speelde vervolgens ook voor DWS. Tot op hoge leeftijd was Soetekouw een kwiek figuur, die vanuit Purmerend graag als lid van Lucky Ajax naar het stadion kwam. De laatste maanden takelde hij snel af onder invloed van Alzheimer. Vrijdagochtend 3 mei 2019 overleed hij op 80 jarige leeftijd in een verzorgingstehuis in Purmerend. Na het vertrek van Theunissen in 1959 volgde de charismatische trainer Daan de Jongh hem op. Daan is oud-eerste elftalspeler in het team dat landskampioen werd in 1944. Ook de Jongh was als een vader voor de jongens. Wedstrijdbesprekingen werden bijvoorbeeld bij hem thuis gehouden.
1961: Het Wonder van Zuilen.
Ondertussen werden de Mosveld-baby’s tweede in de 1e divisie seizoen 1960/1961. Dit gaf recht op deelname aan een promotiecompetitie voor een plaats in de eredivisie. Allereerst overwon de Volewijckers over twee wedstrijden DHC uit Delft, de kampioen van de andere 1e divisie . Tegen de nummer laatst van de eredivisie volgden daarna twee wedstrijden voor een plaats in die eredivisie. De tegenstander was Elinkwijk uit de Utrechtse wijk Zuilen. De eerste wedstrijd won De Volewijckers met 4-3 in het Olympisch Stadion zodat een gelijkspel in Utrecht voldoende zou zijn voor promotie. Voor 20.000 toeschouwers kwam Elinkwijk thuis gemakkelijk met 3-0 (rust 1-0) voor. In de 75e minuut scoorde Schaft de 3-1 binnen maar in de 80e minuut scoorde Elinkwijk de 4-1 en was er een verlenging nodig.
De supporters in Noord konden op het Mosveld het live-verslag volgen. De directe verbinding was tot stand gebracht door dagblad Het Vrije Volk met Bert Pasterkamp als verslaggever. Op het hoofdveld van de Volewijckers stonden vier speakers opgesteld. Ongeveer tweeduizend man volgde het verslag van de wedstrijd die om zes uur begon. Soetekouw viel uit met gescheurde kniebanden zodat de Volewijckers met tien man verder moesten want een geblesseerde voetballer mocht niet vervangen worden. Die KNVB regel is in 1969 veranderd. Van Wijk speelde met een injectie in zijn enkel. In de tweede helft raakte de verdoving uitgewerkt, zodat hij amper nog kon lopen. Op een wonderlijke manier lukte het de Volewijckers met een doodvermoeid team en verschillende blessures in de blessuretijd van de verlening 4-4 te scoren. Via 2 × Wouter Schaft en 1 × Willy van ’t Hek, via het been van tegenstander Humphrey Mijnals. Deze wedstrijd werd bekend als Het Wonder van Zuilen. De Volewijckers promoveren naar de eredivisie en de match is op videobeeld vast gelegd met een radio verslag. In het eerste seizoen in 1961/1962 eindigde debutant De Volewijckers als elfde wat een goed resultaat is. Op 4 februari 1962 won de selectie dankzij een doelpunt van Hassie van Wijk met 1-0 van VVV-Venlo en hiervan zijn beelden uit het archief van 3.17 min.
Clubicoon Daan de Jongh: Legendarische speler jong overleden.
Daan de Jongh geboren in 1921 werd clublid op 22 april 1933. Hij debuteerde, als zeventien jarige, in het 1e van de groenwitten in augustus 1938. Hij ontplooide zich tot een veel scorende spits (bijgenaamd “de doelpuntenmitrailleur”) in het elftal dat in 1944 landskampioen werd. In 1960 volgde hij Evert Teunissen op als trainer van De Volewijckers en bouwde hij verder aan een zeer talentrijk elftal. In 1961 promoveerde hij met de “Mosveld-baby’s” naar de eredivisie na het wonder van Zuilen. Het tweede seizoen, 1962/1963, werd een zwarte bladzijde in de clubhistorie. Het is 30 september en de competitie was zes wedstrijden oud. Op de terugweg in de bus vanaf een uitwedstrijd bij DOS in Utrecht, werd trainer Daan de Jongh op de achterbank van de bus onwel. Op weg naar het Onze Lieve Vrouwenziekenhuis overleed hij, op 42 jarige leeftijd. Daan de Jongh die een vader figuur was voor veel jonge spelers, had een kledingzaak op de hoek Mosplein/Hagedoornweg. Hij was geen harde trainer maar een op en top gentleman. De magie van de Mosveld-baby’s was gebroken en de spelers kwamen deze slag nooit te boven. Het team degradeerde in 1963 roemloos met slechts 8 punten naar de 1e divisie en viel hierna uit elkaar.
Bij de uitvaart op de Noorderbegraafplaats en bij zijn huis aan het Mosveld kwamen duizenden Noord-Amsterdammers afscheid nemen. Met de dood van de trainer ging de magie van de Mosveld-baby’s ter ziele. Veertien dagen later werd er een benefietwedstrijd georganiseerd tussen de Volewijckers en DWS. De recette kwam ten goede aan het Daan de Jongh fonds. Met de opbrengst wilde men zijn vrouw in staat stellen om haar jonge gezin met drie kinderen te kunnen onderhouden. Op het ietwat vervallen maar sfeervolle Mosveld verloren de Volewijckers op 18 november 1962 met 0-5 van Ajax. Scoreverloop: Piet Keizer (0-1), Henk Ellens (0-2, eigen doelpunt), Sjaak Swart (0-3), Henk Groot (0-4) en Bennie Muller (0-5). De media was erbij met bijzondere beelden maar helaas zonder geluid.
De Volewijckers krijgt de ruimte maar verliest intimiteit.
Een jaar later het is zondag 9 februari 1964 en op het Mosveld wordt de bekerwedstrijd Volewijckers –Veendam 2-3 uit de derde ronde KNVB gespeeld. De NTS is erbij om wat beelden te schieten waarbij het commentaar komt van Felix Meurders.
In de semiprof jaren speelt De Volewijckers elf seizoenen op het Mosveld, maar daarna moet het complex wijken voor de aanleg van de IJtunnel. Op 30 augustus 1964 wordt het nieuwe sportpark ingewijd met een wedstrijd uit de 1e divisie tegen Holland Sport uit Den Haag. Terwijl de wind nog vrij spel heeft tussen de stalen noodtribunes zien de 8000 bezoekers het duel eindigen in een 1-1 maar ook het uitvallen van smaakmaker Kees Kick. De penningmeester maakt een flinke financiële klapper en met trots kunnen de vrijwilligers om zich heen kijken naar het zware werk dat is verzet. Nu maar hopen dat de sfeer van weleer behouden blijft. Dat seizoen zijn de resultaten tegenvallend met vooral thuis veel gelijke spelen. Het nieuwe veld in de Buiksloterbanne is nog niet de warme jas waarop werd gehoopt en mede door het ontbreken van aansprekende resultaten en de magie van het Mosveld is het snel gedaan met de aantrekkingskracht van De Volewijckers. De verplichte verhuizing naar het nieuwe sportcomplex in een uithoek van Amsterdam- Noord is een enorme tegenslag.
In één klap was de club haar binding met de wijk kwijt en de toeschouwers meden de nieuwe locatie. Criticasters binnen de club met een iets minder romantische inslag wijten de neergang echter ook aan het feit dat het bestuur van de club feitelijk niet meer dan hardwerkende amateurs waren die niet veel verstand hadden van het reilen en zeilen van een profclub.
Hoe dan ook de daling in de voetballende prestaties werd de laatste jaren al ingezet met als dieptepunt het seizoen 1969/1970. De mogelijkheid van een fusie met Blauw-Wit en DWS werd overwogen maar strand op 29 mei na bestuurlijk overleg. Een laatste oprisping uit bij de Fortuna/Sittard combinatie 3-5 kon de degradatie niet keren ondanks de fraaie hattrick van Pim Waayenberg. Samen met RCH en Fortuna uit Vlaardingen daalt de selectie af naar de 2e divisie. Verrassend was het allerminst na jaren van ontsnappingen maar nu is het definitief en wordt de laagste afdeling van het profvoetbal de toekomst. In de Amsterdamse krant het Parool stond op maandag tussen de voetbaluitslagen een sfeervol verslag van sportjournalist Ton de Wit.
De laatste oprisping
De Volewijckers beleefde nog één mooie opleving, het kampioenschap van de 2e divisie in 1970/1971. Na dit seizoen werd de 2e divisie opgeheven. De KNVB vond dat er nog altijd teveel profclubs waren. met als gevolg dat er een sanering werd doorgevoerd. De beslissing of een club verder mocht in het profvoetbal of diende te verdwijnen uit het betaald voetbal werd gemaakt op basis van het aantal toeschouwers (gewogen gemiddelde over de afgelopen vijf seizoenen). De elf clubs met het laagste gemiddelde moesten wijken.
Het profavontuur voor De Volewijckers eindigde in 1973/1974. Het laatste duel was in Venlo, ver van de kille Buiksloterbanne onder het toeziend oog van duizend VVV supporters en een bus vol met trouwe Amsterdamse aanhang. Het werd tien minuten voor tijd 1-1door Fred Schoonderwoerd die daarmee het laatste profdoelpunt maakte. Dat De Volewijckers op de allerlaatste dag toch nog een prijs pakt is een pleister op een diepe wond. Het is de Fair Play beker voor de meest sportieve ploeg van het afgelopen speeljaar.
Het bestuur van de Volewijckers besluit de vereniging terug te laten gaan naar de amateurs. De betaaldvoetbal licentie werd naast de opgebouwde schulden overgenomen door de Amsterdamse voetbalclub FC Amsterdam van Dé Stoop. Die op haar beurt is ontstaan uit een fusie tussen Blauw-Wit en DWS. Het gebruikte beeldmateriaal is deels afkomstig uit het archief Noord in Beeld
De Volewijckers en de heimwee naar Mosveld.
Op 15 augustus 2019 verschijnt er in het Parool een opzienbarend artikel betreffende De Volewijckers. Een aantal oud spelers zoals Co Adriaanse, Andries Jonker en Richard Smith en clubleden maakten zich al vele jaren zorgen over de ondergang van hun geliefde vereniging. Zij willen zich inzetten voor de terugkeer van de ziel van De Volewijckers op de groene grasmat. Inmiddels zijn de klassieke witte shirts met groene baan terug op het veld en is de naam Buiksloot vervangen door De Volewijckers en speelt de vereniging op zaterdag in de 3e klasse KNVB. Het 100-jarig bestaan van de club op 1 november 2020 werd door corona gevierd met een digitale tentoonstelling maar zal binnenkort in levende lijve ongetwijfeld nog eens overgedaan worden met ook een toast op het behaalde succes.
