ADO Den Haag

1 februari 1905: Alles Door Oefening

De vereniging zag het levenslicht in het toenmalige café ‘Het Hof van Berlijn’ aan de Papestraat 32 in Den Haag. Het café was eigendom van de vader van één van de jongens (Jan van Gulik) die de club oprichtten. Het waren jongens die destijds dagelijks na schooltijd voetbalden aan de voet van de Haagsche Toren. Voetbal was toen nog een sport die officieel werd beoefend door jongens uit de hogere milieus. Geleidelijk breidde de populariteit van het voetbal zich uit naar bredere lagen van de bevolking. In het seizoen 1907/1908 werd de club voor de eerste keer kampioen ‘bij de Haagse Voetbal Bond. In 1913 stapte ADO over naar de 3e klasse bij de Nationale Voetbal Bond. Het seizoen 1913/1914 ging de boeken in als het jaar waarin ADO beslag legde op haar eerste kampioenschap in de NVB. Het plaatste zich voor een promotiecompetitie. Voor ADO was deze competitie te hoog gegrepen en zodoende bleef men in de 3e Klasse.

1914/1918: De Eerste Wereldoorlog

Van 1914 t/m 1918 stond Europa in brand door de Eerste Wereldoorlog. Nederland was neutraal maar moest in die tijd wel waakzaam zijn. De algehele mobilisatie die in Nederland werd uitgeroepen ontwrichte de maatschappij en sportieve leven. Vlak voor het seizoen zag ADO veel leden naar hun garnizoensplaatsen aan de grens afreizen. In 1918/1919 promoveerde de club naar de 2e klasse. Dat was ook het jaar waarin het voor het eerst te bewonderen was in een Rood-Groen shirt met Witte broek. Op 29 mei periode 1926/1927 maakte ADO de volgende stap nu naar het hoogste niveau van Nederland. In het Zuiderpark werd met man en macht aan een tribune gewerkt, die op 28 oktober 1928 in gebruik werd genomen.

Clubicoon Wim Tap: Het succesvolle fenomeen.

Wim is geboren op 3 oktober 1903 te Den Haag en speelde aanvankelijk samen met zijn drie jaar oudere broer Gerard bij VIOS. Samen gingen ze in de zomer van 1922 naar ADO. Er werd gespeeld aan de Nieuwe Parklaan op het Sportpark Zee en Duinen. Daar kwamen de kwaliteiten van de geboren aanvaller direct aan het licht: tweebenig, gave technicus en pingelaar pur sang. Na de verhuizing naar het Zuiderpark in 1925 was er voor Tap direct een hoogtepunt. Dat seizoen realiseerde hij liefst zes hattricks en werd hij op 25 oktober debutant bij Oranje en dat terwijl ADO 2e klasse speelde. Het was een wedstrijd in Amsterdam tegen Denemarken waarbij Wim Tap ook nog de openingsgoal maakte in een wedstrijd die met 4-2 werd gewonnen.

In het seizoen 1926/1927 speelde ADO zijn laatste jaar in de 2e klasse. Vanaf nu vinden we de club alleen nog in de allerhoogste voetbalklasse. In dat jaar vestigde Wim Tap een buiten gewoon record dat nu nog steeds fier overeind staat: Tap scoorde op 16 januari 1927 tijdens ADO-LSC 12-0, liefst zevenmaal en daaronder waren twee hattricks. Tap ontwikkelde zich tot een aanvaller van buitengewone, zelfs internationale klasse. Hij verhief zijn pingelneigingen tot ware kunst waarbij tegenstanders werden dolgedraaid. Hij oogstte bewondering bij de toeschouwers, maar zijn echte fans waren ook vaak de wanhoop nabij. Dat kwam omdat Tap niet zo snel was en daardoor puur vertrouwde op zijn intuïtie en techniek. Soms tartte hij tegenstanders die hij had gepasseerd door hen demonstratief op te wachten, om hen ten tweede male voorbij te streven. Hetzelfde deed hij met vijandelijke keepers. Dat uitdagende gepingel demonstreerde Tap ook in Oranje. Het lied ‘Trap, trap, trap dan toch Tap’ op de wijs van ‘Drink, drink, drink, Brüderlein drink’ gaf exact zijn speelwijze weer. 

Vanaf zijn debuut in 1925 speelde Tap zeventien interlands op rij in Oranje. Zijn achttiende optreden moest een hoogtepunt worden. Echter, uitgerekend op die 30ste mei 1928 ontbrak hij. Het was de Olympische interland tegen Uruguay, dat werd beschouwd als ’s werelds sterkste landenteam. Juist voor die interland, waarin het er voor Oranje op aan kwam, werd Tap gepasseerd. Een persoonlijk dieptepunt. Debutant Bertus Freese van Heracles speelde op zijn plek. Woest was de Hagenaar, die stadgenoot en aanvoerder Harry Dénis van HBS ervan verdacht daarachter te zitten. Maar misschien had het ook te maken met het milieu verschil, tussen de internationals van de clubs. Gegoede burgers versus de arbeidersclubs waarvan ADO en Tap exponenten waren. Uruguay won de interland met 2-0 en plaatste zich voor de finale, waarin het de Olympische titel zou prolongeren.

Eén interland speelde Tap samen met zijn broer Gerard. Dat was op 2 december 1928, uit tegen Italië die met 3-2 werd verloren. Tap nam wel de twee Nederlandse treffers voor zijn rekening. Zijn laatste interland speelde Tap op 3 maart 1931 (België-Nederland 4-2). Hij was toen pas 27 jaar. Op zijn 31ste stopte hij als actief voetballer bij ADO waarin hij in 274 competitiewedstrijden 239 doelpunten scoorde. Het was midden in de crisisjaren en Tap was stukadoor/kastelein. Met het geven van trainingen verdiende hij een extra centje erbij. Maar dat was in strijd met de amateurreglementen van de voetbalbond.

De KNVB stond niet toe dat actieve voetballers met hun sport geld ontvingen. Dit noopte Tap het voetballen eraan te geven en zich volledig te gaan wijden aan het trainerschap. Hij volgde Otto Höss op, de Oostenrijker die speciale aandacht besteedde aan de ontwikkeling van jeugdvoetballers. Zo verruilde Wim in 1936 het Rood-Groene shirt van ADO voor het trainingspak. Prompt pakte de ploeg onder leiding van de nieuwe trainer haar eerste prijs, de Zilveren Bal. Het werd in de finale tegen Sparta een eclatante 5-0. In het seizoen 1941/1942 behaalde hij de eerste landstitel voor ADO. Wim Tap overleed op 24 september 1979.

Voetballen tijdens de 2e wereldoorlog.

Nadat ADO intrek in het Zuiderpark had ingenomen groeide de vereniging en probeerde de 1e klasse te halen. In mei 1940 eindigde de voetbalcompetitie in een bezet Nederland. De als ‘noodcompetitie’ bestempelde reeks wedstrijden eindigde voor ADO teleurstellend met weer een gemiste afdelingstitel. Nu was het Amsterdamse Blauw Wit te sterk en de reden kan gezocht worden in het feit dat enkele eerste elftalspelers opgeroepen waren voor de militaire dienst.

Er wordt inmiddels weer ‘gewoon’ gevoetbald en gedurende de oorlogsjaren en wordt ADO driemaal kampioen. In het seizoen 1940/1941, moest de selectie het in de kampioenspoule af leggen tegen Heracles. Een jaar later, periode 1941/1942 , krijgt ADO kans op revanche en hiervan zijn unieke Historische Polygoonbeelden gemaakt. Het is de laatste wedstrijd uit een serie van acht om de landstitel. Op 21 juni 1942 is de finale tussen ADO en AGOVV. In het Zuiderpark mocht ADO door een 5-2 overwinning zich voor het eerst Nederlands kampioen noemen.

Opnieuw een spectaculair voetbaljaar

Een jaar later eindigden ADO en Hermes DVS gelijk en werd er in een beslissingswedstrijd uitgemaakt wie met de andere 1e klasse kampioenen mocht strijden om het landskampioenschap. Het was ADO die met 2-1 de Schiedammers aan de kant schoof. In een poule met vier opponenten werd de landstitel 1942/1943 in de allerlaatste wedstrijd beslist. In de voorlaatste wedstrijd in een kolkende Rotterdamse Kuip wist ADO door een 1-3 overwinning op concurrent Feijenoord haar kans te behouden. Ook derde kanshebber SC Enschede lag nog op de loer en kon bij winst tegen ADO gelijk komen met de Hagenaars en Rotterdammers. Op 14 juni staat de ontmoeting ADO – SC Enschede op de rol. De Hagenaars weten voor de tweede keer in successie de Nederlandse titel binnen te halen. De naoorlogse gouden periode van grote successen werd hiermee afgesloten. Het zou nu vele jaren duren voordat er weer bijzondere resultaten zouden worden behaalt.

1942: Sportief gebaar werd politiek geduid.

Op het eerste kampioensfeest van ADO staan enkele spelers met een gebalde vuist te zwaaien op het moment dat er een foto werd genomen. Dit wordt door de Duitsers geïnterpreteerd als een ‘communistische groet’ en men dreigt de club met opheffing, ontbinding en schorsing.

ADO kon dit voorkomen door een wedstrijd te spelen in het kader van de, op Nationaal-Socialistische leest geschoeide Winterhulp tegen HBS. ADO probeerde op slinkse wijze het publiek niet naar de wedstrijd te laten komen. Als bezoeker zou je dan mee betalen aan het nazi-initiatief. Door de opkomst van supporters van beide clubs brengt de wedstrijd ‘helaas’ nog 2800 gulden op. De door de bezetter aangestuurde pers benadert de wedstrijd echter in termen als ‘ADO neemt initiatief tot wedstrijd voor Winterhulp’. Tijdens de wedstrijd is er een grote schare NSB’ers in uniform aanwezig. Pas in 1979 wordt ADO gezuiverd van alle NSB-blaam nadat journalisten van weekblad Vrij Nederland een uitgebreid onderzoek hadden gedaan naar de ware geschiedenis. Op Voetbalmonument.nl zijn de namen van de oorlogsslachtoffers uit Den Haag te herleiden tot de voetbalvereniging waar zij lid van waren.

1950: Uittocht van de smaakmakers.

In de jaren 1950 speelde ADO met witte broek en rood shirt waarop een smalle groene ‘V’ was aangebracht. In de jaren 1960 veranderde de outfit en werd het een rood shirt met een verticale groene baan met daaronder een witte broek en zwarte kousen. Net als bij vele andere clubs overkwam ook ADO dat enkele zeer getalenteerde spelers begin jaren als voetbalprof in het buitenland gingen spelen. De KNVB was zeer conservatief en hield vast aan het amateur systeem. Zo raakte ADO de toppers, Theo Timmermans aan Nîmes Olympique kwijt, Bram Appel aan Reims  en Toon Bauman aan Nantes. De KNVB wordt steeds meer onder druk gezet om haar halsstarrige houding te verlaten.

Uit het niets werd in 1953 de Nederlandse Betaald Voetbal Bond opgericht. 10 nieuw opgerichte voetbalstichtingen sloten zich aan en begonnen een “wilde” profcompetitie. De KNVB werd overdonderd door zoveel voortvarendheid en kwam plots tot nieuwe inzichten. Bang om haar monopolie te verliezen kwam snel tot een een akkoord met de ‘wilde’ bond. Onder toezicht van de paraplu van de KNVB werd nu eerste officiële semi-profcompetitie gestart. Op 28 november 1954 begon het grote profavontuur voor velen met onder andere ADO. Ongeveer zeventig waren, op een aantal voorwaarden, in het bezit van een betaald voetballicentie. De vuurdoop is thuis tegen EDO. Dat blijkt een verrassend lastige tegenstander want na negentig minuten is de eindstand 1-2. Er zijn 10.000 toeschouwers op af gekomen en zij zien Valks de eer van de club redden. Een week later op zondag 5 december pakt ADO haar eerste punt, op visite bij Sparta, het werd 1-1. Met een fraaie vijfde plaats eindigt de club het eerste profjaar 1954/1955 maar helaas is die plaats niet voldoende voor de eredivisie, een jaar later.

In de 1e divisie A werd ADO in 1956/1957 kampioen. Het volgende seizoen 1957/1958 was opnieuw succesvol, men bereikte de 5de plaats in de eredivisie en in dat seizoen werden grootmachten als Ajax en Feyenoord in het Zuiderpark met klinkende cijfers verslagen (6-3, 3-1). ADO zat dicht tegen de top aan zoals op 17 juni 1959 toen de Rood-Groenen de KNVB bekerfinale speelden maar waarin VVV met 4-1 te sterk was. De toon naar de subtop was in ieder geval gezet.

Clubicoon Trainer Ernst Happel: “Kein keloel, foezzbal spielen”.

Zonder het kleinste vermoeden, is het aantreden van Ernst Happel in de zomer van 1962 een beslissing. die ADO goed op de kaart zet. Happel is een Oostenrijkse international en voetbalcoach. Als speler verdedigde hij meer dan 10 jaar lang, als stopperspil, de kleuren van SK Rapid Wien. Hij werd in totaal 51 keer geselecteerd voor de nationale ploeg van Oostenrijk. De trainer heeft iets mysterieus over zich, een waas van onaantastbaarheid die hij zelf cultiveert door nauwelijks te praten en al helemaal niet met zijn spelers. Met de altijd aanwezige sigaret in een mondhoek, merk Belga, wijst hij waar de bal moet komen. Voor een tweede keer uitleggen doet hij niet, dan doet hij liever zelf en plaats de bal met veel gevoel op de juiste plek. Het liefste zit hij in een Wiener Konditorei onder landgenoten te kaarten aan de Lange Poten. De spelers zijn onder de indruk.

Happels aanpak “Kein geloel, fuszball spielen ” pakte uitstekend uit bij een elftal dat voor een groot gedeelte bestond uit Haagse straatschoffies. Na een stroef begin eindigde ADO in 1964/1965 op de derde plaats in de eredivisie. Enkele Hagenezen uit die tijd waren Harry Heijnen, Piet de Zoete, Theo van der Burch, Aad Mansveld en doelman Ton Thie. ADO mocht daardoor voor het eerst aan de International Football Cup deelnemen. Dit succes herhaalde zich in 1966. ADO haalde opnieuw een hoge klassering. Men bereikte de halve finale waarin het verloor van FK Inter Bratislava. Onder Happel haalt ADO, tot viermaal toe de finale van de KNVB beker. In 1963 verlies thuis met 0-3 tegen Willem II), een jaar later einde bekerseizoen 1963/1964 is het 0-0 tegen Fortuna ’54) en beslissen penalty’s. Ernst Happel is op 14 november 1992 te Innsbruck overleden.

Na een hele serie bekerwedstrijden in 1965/1966 bereikt ADO opnieuw de bekerfinale. Een fantastisch resultaat hoewel de kranten na afloop van de verloren finale meedogenloos waren in hun kritiek. Op 25 mei is  Sparta de opponent in Rotterdamse Kuip. Door een doelpunt van de Deense international Ole Madsen wisten de kasteelbewoners met 0-1 de zo fel begeerde KNVB beker te winnen.

Vijfmaal is scheepsrecht

In 1967/1968 is er opnieuw een kans op de heilige graal. Het is geen makkelijke opgave want landskampioen Ajax is de opponent. De Hagenaars gaan de strijd met opgestroopte mouwen aan en slaan voor de rust twee keer toe via een piepjonge Lex Schoenmaker en Kees Aarts. Piet Keizer scoort in de tweede helft nog de aansluitingstreffer, maar daar blijft het bij. Na vier mislukte pogingen in acht jaar wint ADO voor de eerste keer de KNVB beker.  

Clubicoon Theo Timmermans: Schildert zijn eigen toekomst.

Kort na de 2e wereldoorlog begon Timmermans zijn voetbalcarrière bij ADO.  In 1949 al werd hij voor het eerst te worden opgeroepen voor het Nederlands elftal. Het was voor een wedstrijd tegen Frankrijk. Theo scoort in de eerste helft een hattrick en bepaalt zo mede de ruime 4-1 overwinning van Oranje. Hij is een tactisch sterke binnenspeler in een vijfmans voorhoede. In 1950 vertrekt hij naar het Franse Olympique Nîmes. En omdat hij daarmee een profcarrière start, werd hij niet meer uitgenodigd voor het Nederlands elftal, dat destijds nog geheel uit amateurvoetballers moest bestaan. De KNVB hield het betaalde voetbal nog heftig tegen en strafte iedereen die zich liet betalen. Dit in tegenstelling tot de omringende landen. De druk op deze conservatieve houding werd steeds groter.

In 1953 is Timmermans samen met Bram Appel de initiatiefnemer van de Watersnoodwedstrijd . Een voetbalwedstrijd in Parijs tussen in het buitenland spelende Nederlandse voetbalprofs en het Franse nationale elftal. Hiermee werd geld ingezameld voor slachtoffers van de Watersnood. De benefietmatch wordt gezien als directe aanleiding voor het ontstaan van het betaald voetbal in Nederland. De publieke opinie was sterk op de hand van de voetbalprofs en in 1954 ging de KNVB om. Voor Timmermans was dit het moment om in Nederland, profvoetbal te spelen en terug te keren bij ADO. Ook werd hij weer uitgenodigd om zijn comeback bij het Nederlands elftal te maken.

In 1955 kreeg Theo een conflict met de toenmalige bondscoach Max Merkel. Merkel bepaalde dat spelers voor een interland drie dagen bijeen moesten komen op het trainingscentrum op Overveen. Theo die een schildersbedrijf had zag dat niet zitten gezien de inkomsten derving. Daarbij was het voetbal nog in het semiprofessionele tijdperk waarin het nodig is om naast het voetbal ook een baan te hebbe. Uiteindelijk speelde Theo twaalf interlands, waarin hij vier keer scoorde. In 1960 beëindigt hij zijn voetballoopbaan en wordt de eerste voorzitter van de Vereniging van Contractspelers (VVCS). Theo Timmermans geboren 4 januari 1926 in Den Haag overleed op 6 december 1995 op 69 jarige leeftijd in de residentie.

Clubicoon Guus Haak: Een bewogen jeugd.

Guus Haak, geboren op 17 april 1937 in Den Haag, heeft een bewogen jeugd. Hij is acht jaar als zijn vader Pieter Haak aan het eind van de 2e wereldoorlog wordt opgepakt wegens een overval op een café. Het is dan 13 februari 1945 en via de Scheveningse gevangenis beland hij in kamp Amersfoort. Vervolgens wordt Pieter op transport gesteld naar het Duitse concentratiekamp Neuengamme het is dan 18 maart. Het Rode Russische leger rukt op en de Duitsers, in het nauw gebracht, besluiten met een passagiersschip de krijgsgevangen te evacueren. De Duitsers wilden geen sporen van het vernietigingskamp achterlaten.

Het schip, de Cap Arcona wordt op 3 mei 1945 op volle zee door Britse geallieerden gebombardeerd in de Lubeckerbucht bij Neustadt. De Britse geallieerden waren niet op de hoogte van de vele gevangenen. Daarbij verliezen 5000 opvarenden het leven waarvan 300 Nederlanders en Pieter Haak. Drie jaar lang wacht Guus drie keer in de week op Hollands Spoor in de hoop dat zijn vader terugkomt. Zijn moeder heeft de zorg voor haar zoon en twee dochters. In 1949 trouwt ze voor de tweede keer nu met Jan Visbeen. 

Guus begint te voetballen bij de plaatselijke VCS. Als hij 16 jaar is speelt hij in het 1e elftal. Het betaald voetbal is inmiddels gestart en Guus maakt in 1956 de overstap naar ADO. Hij doet de onderhandelingen zelf en vraagt de Haagse club 3500 gulden voor de transfer. ADO ziet voldoende potentie en gaat in op zijn eis. Guus Haak is een technische verdediger. Hij is handig aan de bal, kan zijn medespelers vrij voor de keeper zetten maar aan een vuile broek heeft hij een hekel. In zijn ADO-tijd krijgt hij te maken met de Oostenrijkse trainer Ernst Happel. Hij debuteert op 25 jarige leeftijd in het Nederlands elftal. Op 11 november 1962 is hij rechtsback in de wedstrijd tegen Zwitserland en de enige debutant in het team. De Zwitsers leggen het zwaartepunt van hun aanvallen op Guus Haak. Maar dit is een misrekening. Hij laat zich niet van de wijs brengen door het veelvuldig switchen. Nederland komt op een 1-0 voorsprong door een eigen doelpunt. Vlak voor rust scoort Zwitserland de gelijkmaker. Vonlanthen, de Zwitser schiet de bal in de rechterhoek maar Guus ketst de bal van de doellijn. Helaas ziet de scheidsrechter een treffer. Uiteindelijk wordt de wedstrijd toch met 3-1 gewonnen.

Guus kan tevreden terugkijken op zijn debuut, door zijn rustige en doortastende optreden. Oranje is blij en Friesland is trots want via zijn moeder is er een lijn met haar Friesche voorouders. In het totaal komt Guus tot 14 interland wedstrijden in zijn carrière. Aan het eind van het seizoen 1962/1963 gaat Guus van ADO naar Feijenoord. De Rotterdamse club betaalt 175.000 gulden voor hem. Het is de duurste transfer tot dan toe in de vaderlandse geschiedenis. Na zeven seizoenen zoekt hij Den Haag weer op en op 33-jarige leeftijd gaat hij naar Holland Sport voor een transfer van 3000 gulden. In de voorbereiding raakt hij zwaar geblesseerd aan de meniscus. Hij kan enkele maanden niet voetballen en terug raakt hij opnieuw geblesseerd aan zijn knie. Aan het eind van het seizoen besluit hij enigszins teleurgesteld te stoppen met betaald voetbal. Hij had een mooier afscheid verdiend. Tot aan zijn pensioen werkte Guus Haak als boekhouder bij een drukkerij in zijn geboorte stad.

Clubicoon Aad Mansveld: Het Haagse boegbeeld.

Adriaan (Aad) Mansveld is geboren in Den Haag op 14 juli 1944. Sinds zijn achtste jaar was hij al lid van de Haagse voetbalvereniging ADO Hij begon zijn carrière in 1964 en bleef de club vele jaren trouw. Daarnaast was hij net als zijn vader verwarmingsmonteur. Pas in 1970 werd Mansveld fulltime profvoetballer. Op 20-jarige leeftijd maakte hij als voorstopper zijn debuut in het eerste prof-elftal van ADO. In zijn carrière zou hij 458 wedstrijden spelen en 58 doelpunten maken. Als voorstopper ontwikkelde Aad Mansveld zijn grootste kwaliteiten: het inschuiven op het middenveld, het schot van lange afstand en de feilloze pass over tientallen meters.

Ook werd hij gevreesd voor het opzetten van één-tweetjes met de middenvelders zoals Dick Advocaat of Piet de Zoete teneinde tot scoringspogingen te komen. Een vergelijking met de stijl van Franz Beckenbauer ligt daarbij voor de hand. Als aanvoerder van het team was hij het boegbeeld, een situatie waaraan hij enigszins moest wennen. Een voorbeeld dat vaak wordt aangehaald is de opzettelijke handsbal in een wedstrijd tegen Ajax zodat de Amsterdammers de wedstrijd wonnen.

Dit was nodig omdat ADO in 1968 de KNVB beker van Ajax had gewonnen en pas deel kon nemen aan de Europa Cup II- als Ajax kampioen zou worden. Door de handsbal kreeg Ajax een penalty en won met moeite de wedstrijd. Door zijn prestaties kwam Aad in de belangstelling van internationale clubs maar als Hagenees kon hij kennelijk niet buiten het Zuiderpark en bleef bij ADO. Na de fusie van ADO met Holland Sport ging Mansveld in 1971 mee naar FC Den Haag waarvoor hij 46 doelpunten bracht.

Op 30 augustus 1972 debuteerde Mansveld in het Nederlands elftal tegen Tsjecho-Slowakije en speelde zes interlands. Aad scheurde in de aanloop naar het WK in Duitsland zijn enkelband en de kans op een groot toernooi viel in duigen. Haagse Aadje, de onbetwiste clublegende en een toonbeeld van onverzettelijkheid en ‘Haagse Bluf’ won twee maal de KNVB beker. Aan het eind van zijn loopbaan speelde hij nog enkele seizoenen voor  Feyenoord en FC Utrecht, om zijn loopbaan in 1982 te beëindigen bij zijn eerste en enige liefde FC Den Haag. Hij speelde in totaal 559 wedstrijden in de Eredivisie, waarin hij als laatste man het ongebruikelijk aantal van 69 doelpunten maakte.

Bij het nieuwe ADO Stadion staat op het Heldenplein een standbeeld van Mansveld. Aad Mansveld overleed op 5 december 1991 aan de gevolgen van longkanker en werd slechts 47 jaar. Hij had ironisch gezien van 1968 tot 1969 een eigen sigarenwinkel, was getrouwd en had twee kinderen. In een Haagse woonwijk is een Aad Mansveldstraat naast andere topvoetballers zoals  Beb Bakhuys, Abe Lenstra en Bertus de Harder .

Europacup historie van ADO en FC Den Haag

Vanaf het begin van het betaalde voetbal speelt ADO onafgebroken in de eredivisie. Niet alleen is dat een prestatiemelding waard maar ook eindigt de club na 1964 zelfs bij de bovenste vijf. Dat betekent dat ADO ook Europees een gezicht krijgt en de supporters mee kunnen reizen naar het buitenland. De vraag is of zij internationaal, met Haagse bluf, een rol kunnen spelen. Overigens vinden de meeste inwoners van Den Haag dat er een verschil is tussen een Hagenaar die in Den Haag woont, maar er niet is opgegroeid en een Hagenees die er geboren en getogen is.

Op 1 juli 1971 ontstond FC Den Haag uit een fusie van de ADO en het Scheveningse Holland Sport.  Twee clubs met twee verschillende culturen, de één Haags, de ander Schevenings. Zij werden gedwongen ,financieel gezien, om samen te gaan. De gemeente Den Haag denk en beloofd met subsidiegeld de verschillen te kunnen overbruggen. Er is hoop dat door de fusie met Holland Sport internationale successen binnen de mogelijkheden behoren. FC Den Haag verandert het thuistenue in geheel groen met rode broek. De beste Europese resultaten worden behaald in 1975 wanneer de kwartfinale wordt gehaald. Via het Deense Vejle BK, het Franse Racing Club Lens gaat ADO op voor de kwartfinale.

Thuis tegen het Engelse West Ham United FC uit oost Londen behaald de in het wit spelende formatie een klinkende 4-2 overwinning. De kritieken zijn zeer lovend. Vooral Hans Kraay sr. noemde Aad Mansveld als verslaggever van NRC Handelsblad “de held van het Zuiderpark”. Paul Annema sprak in de Volkskrant van “een indrukwekkende aanvoerder”. In het Algemeen Dagblad omschreef Lex Muller, Mansveld als de “stuwende kracht achter de ploeg”. In deze wedstrijd was Aad de architect achter vrijwel alle Haagse aanvallen. Doelpunten : 13-Mansveld 1-0, 15-Mansveld 2-0, 38-Mansveld 3-0, 44-Schoenmaker 4-0, 50-Jennings 4-1, 59-Jennings 4-2. Scheidsrechter Glöckner. Toeschouwers 29.297 Geniet na van de hattrick van Aad Mansveld, binnen 38 minuten gescoord in de navolgende Videobeelden.

Een Europese sensatie gloort. Echter wanneer een week later de oversteek wordt gemaakt maken de Hammers in het Upton Park binnen dertig minuten met een 3-0 een einde aan het Haagse sprookje. In de tweede helft veert ADO nog op en maakt Lex Schoenmaker 3-1 en dat wordt ook de einduitslag. De spelers zijn natuurlijk teleurgesteld maar kunnen met deze bijzondere ervaring met opgeheven hoofd terug naar Den Haag. West Ham United haalt in dat seizoen de finale van het Europacup 2 toernooi maar verloor van het Brusselse Anderlecht.