In 1896 heeft Tilburg 38.000 inwoners. Nederland telt er dan vijf miljoen. Gerard de Ruiter, student aan de MTS in Amsterdam, loopt stage bij de NS hoofdwerkplaats in Tilburg. Hij houdt van het voetbalspel en gaat op zoek naar medespelers. Voetbal is dan nauwelijks bekend in Noord-Brabant. Het lukt De Ruiter om op 12 augustus 1896 elf personen bij elkaar te krijgen in café Marinus, dat gelegen was aan de Monumentenstraat.
De club krijgt de naam Tilburgia. Op zondag 27 september 1896 vond de eerste officiële wedstrijd in Tilburg plaats met als tegenstander Brabantia uit Breda. De aankondiging van deze vriendschappelijke wedstrijd komt uit de Nieuwe Tilburgsche Courant. Onderstaande foto werd gemaakt aan het einde van het seizoen 1903/1904. Het elftal kwam uit in de 2e klasse Oost . Hierna trad Willem II toe tot de toenmalige KNVB. Leuk om te zien dat het voetbaltenue in al die jaren niet veel is veranderd. Het hoofddeksel zie je later alleen nog terug bij de doelman.
Clubicoon Gerard de Ruiter: Grondlegger van Willem II
Gerardus Christiaan de Ruiter werd op 17 december 1876 geboren in Soerabaya, waar zijn vader arts was. Hij verloor zijn ouders op jeugdige leeftijd en werd door een oom en tante in Amsterdam opgevoed. Hij volgde daar de driejarige H.B.S. en vervolgens de Middelbare Technische School. In deze periode was hij lid van de voetbalclub R.A.P. Om het einddiploma M.T.S. te verkrijgen, moest hij een jaar praktijk opdoen. Dat deed hij in Tilburg bij de werkplaatsen van de Staatsspoorwegen. In die tijd kreeg hij contact met schooljongens die in Oudenbosch op kostschool zaten en die met stichtingsplannen voor een cricketclub in Tilburg rondliepen. Gerard benaderde hen met een alternatief voorstel: ga een voetbalclub oprichten. Hij werd aanvoerder van het allereerste elftal en speelde linksback. Daarnaast had hij gevoel voor voetbalpromotie en wist de heer Arts , uitgever van de “Nieuwe Tilburgsche Courant” voor zijn voetbalideeën te winnen. Daardoor kreeg de voetbalsport een vaste plaats in de krant.
Op 14 september 1897 werd Gerard benoemd tot verenigingssecretaris. Intussen vond men de clubnaam niet mooi genoeg. En zo werd op 14 januari 1898 in café Broeckx op de Markt in Tilburg de naam “Tilburgia” gewijzigd in “Willem II”, genoemd naar de toenmalige Prins van Oranje en latere koning der Nederlanden. Voordat Gerard in 1898 naar Indië vertrok, werd de Ruiter – op de vergadering van 14 januari 1898 – tot erelid benoemd. In Indië werkte hij bij de Deli Maatschappij op Sumatra’s oostkust. In 1923 keerde hij naar Nederland terug. Helaas nam hij geen contact meer op met Willem II. Volgens zijn jongste zoon was zijn slechte gezondheid de mogelijke reden hiervan. Gerard de Ruiter overleed op 16 augustus 1933.
1916: Eerste landskampioen uit de provincie.
Voetbal is tot 1916 vooral een aangelegenheid voor het westen van het land. In dat seizoen 1915/1916 behaalt een club uit de provincie voor het eerst de landstitel en die club is Willem II. Hoezeer de gevoelens t.o.v. het westen liggen illustreert bijgaand artikel uit de Limburger koerier van 29 december 1916.
In de nacompetitie om de landstitel met Sparta en Go Ahead werd de Deventer ploeg, in eigen huis, na een felle strijd met 0-1 verslagen. De Tilburgse bevolking wachtte op het stationsplein in spanning de komst van postduiven af, die de uitslag naar Tilburg brachten. De ploeg werd om half één ’s nachts door duizenden enthousiaste Tilburgers ontvangen. De betreffende spelers bekleedden diverse beroepen zoals: Handelsreiziger, fabrikant, goudsmid, directeur verzekeringsmaatschappij, weefmeester, boekhouder, en directeur Nederlandse Droogdok Maatschappij. Kortom veelal afkomstig uit de middenklasse.
Oefenwedstrijd: Nederland- Willem II
Op 18 maart 1923 speelt het Nederlands elftal een oefenwedstrijd tegen Willem II in het Amsterdam Stadion. De filmbeelden , zonder geluid, met een lengte van: 02:38 afkomstig uit het Nederlands Instituut voor Beeld en Geluid. Doelpunten: 1e helft van Roetert 1-0 en na de rust Noltee 1-1. Een beter Willem II was de bovenliggende partij tegen een onmachtig Nederlands elftal. Ruim voor het einde verlieten teleurgestelde toeschouwers massaal het stadion.
Er volgen jaren waarin de club zich op het allerhoogste niveau handhaaft zonder in de schijnwerpers te komen. Het eerst volgend seizoen waarin het meedoet om de prijzen is in 1929/1930. Het is dan ook gelijk raak met een comfortabele 6 punten voorsprong op concurrent PSV en wordt het 5e kampioenschap van de 1e klasse behaald. In de nacompetitie om de landstitel is de pijp leeg en eindigen de Tilburgers op een voorlaatste plaats. In het seizoen 1933/1934 zal de ploeg een voorlopig laatste hoogtepunt bereiken. Met het kampioenschap op zak moet Willem II het landskampioenschap laten aan Ajax. Het ene jaar is het andere niet want een seizoen later eindigt het elftal in het voorjaar van 1935 op een laatste plaats. Dit komt hard aan binnen de selectie en bij de vele fans. Na twintig jaren op het allerhoogste niveau degradeert het naar de 2e klasse. Schrale troost voor de achterban, een jaar later keert het weer terug.
Clubicoon Harry Mommers: Eénmalig international.
Harry Mommers werd geboren op 11 maart 1893. Het debuut van Mommers in het eerste elftal van Willem II op 26 september 1909 was het begin van een uitzonderlijke voetbalcarrière. Zeventien seizoenen lang droeg hij het Tricolores-shirt. Eerst als rechtsbinnen, daarna als rechtshalf en tenslotte als spil. Veelal als aanvoerder, zoals ook bij het behalen van de landstitel in 1916. Op 16 mei 1920 speelde hij in Basel tegen Zwitserland zijn eerste en enige interland. Het is een vriendschappelijke wedstrijd die met 2-1 verloren ging. Veel geluk heeft hij niet want in minuut 32, viel hij uit met een knieblessure. Op 8 juli 1925 werd hij benoemd tot erelid van Willem II. Vanwege zijn betrekking als ambtenaar bij de Nederlandse Spoorwegen woonde Harry vanaf 1912 in Utrecht. In de Domstad sloot hij zich aan bij de voetbalclub UVV. Die bewees hij tussen 1929 en 1935 als voorzitter zulke goede diensten dat de club hem benoemde tot erelid. Daarmee plaatste Harry zich in de bijzondere lijst van ereleden van twee voetbalverenigingen. Ook heeft hij vele functies bekleed binnen de KNVB.
Ir. Ad van Emmenes, een vooraanstaand sportjournalist en radio-en tv-verslaggever, noemde hem een van Nederlands beste spelkenners. Wegens ziekte trok hij zich in 1953 uit zijn functies in het voetbal terug. Hij ging ook vervroegd met pensioen en keerde van Utrecht naar Tilburg. Daar stond hij Willem II nog met raad en daad bij, onder andere als lid van het adviescollege. Bij het zestigjarig bestaan van Willem II werd Harry op 17 augustus 1956 door de KNVB benoemd tot bondsridder. Zijn ziekte (reuma) kreeg hem steeds verder in zijn macht en op 1 maart 1963 overleed hij in Tilburg.
1940/1945: De tweede wereldoorlog.
De Duitse bezetter laat de versplinterde voetbalwereld reorganiseren. Amper tien weken na de Duitse inval is deze klus al geklaard. De bestaande sportbonden komen samen in een nieuwe, alles overkoepelende organisatie, de Nederlandsche Voetbalbond (NVB).
In de oorlog gaat de competitie gewoon door. Dit alles gebeurde om de Duitsers op een centrale wijze grip te laten krijgen op de competitie.
In 1942/1943 wordt Willem II kampioen van de Eerste klasse Zuid en een jaar later wint het de NVB-beker. De stadions zitten voller dan ooit, hoewel het bijwonen van een wedstrijd niet zonder risico is. De Duitsers beschouwen stadions namelijk als een ideale plaats om razzia’s te houden. Willem II gaat in de oorlog niet over tot naamsverandering en blijft spelen in de kleuren van de Nederlandse vlag. In uitwedstrijden worden de Willem II-spelers vaak toegejuicht door de supporters van de tegenstander: de rood-wit-blauwe shirts geven hen de gelegenheid om hun vaderlandsliefde te uiten. Het Tilburgsch sportpark heeft het zwaar te verduren. In tijden van schaarste verdwijnt bijna al het hout van de accommodatie in de kachels van de omwonenden. Dit staat natuurlijk in de schaduw van het leed wat velen moesten ondergaan. Ook in Brabant zijn vele voetballers het slachtoffer geworden van de Duitse tirannie. Op Voetbalmonument.nl zijn de spelers te herleiden naar de vereniging waar zij lid van waren.
1944: Willem II wint de NVB beker.
Op 11 juni 1944 wordt in Eindhoven de finale gespeeld om den voetbalbeker van Nederland tussen Willem II (gestreepte shirts) en Groene Ster uitslag (9-2). RKSV Groene Ster is een sportvereniging uit Heerlerheide, gemeente Heerlen. Een tweede-klasser en bepaald geen toonaangevende club. Deze ploeg was mede zo ver in het toernooi gekomen, omdat weinig clubs een antwoord hadden op het stopperspilsysteem dat Groene Ster in het naburige Duitsland had afgekeken. Naud van der Ven, bestuurslid en mental coach van Willem II, bedacht echter samen met trainer Adriaan Koonings de juiste tegenzet. De Tricolores versloegen de Limburgers met maar liefst 9-2, tot nu toe de grootste uitslag in een bekerfinale.
In de landelijke pers werd in het verslag van deze finale nogal eens fouten gemaakt betreffende de voornaam van de drie spelers bij Willem II met dezelfde achternaam Engel, namelijk Jan, Willy en Wim. De verslaggever van de “Nieuwe Tilburgsche Courant” kende het drietal en noteerde daarom in zijn verslag bij de doelpunten wel de juiste voornaam. Vier treffers waren van Willy en drie van Wim. Frans van Loon maakte het negental vol. Na de wedstrijd werd de Nederlandse beker uitgereikt door voetbalbondsvoorzitter Karel Lotsy aan aanvoerder/doelverdediger Henk Mes. De bewegende beelden komen uit het film-journaal van de Nederlandsche Filmmaatschappij te Den Haag.
Na de chaotische bevrijdingstijd gaat de Nederlandse competitie in de zomer van 1945 weer van start. De vereniging “Het Tilburgsch Sportpark” heeft geen geld om het zwaar gehavende complex op te knappen. In 1946 koopt de gemeente het sportpark en begint aan de bouw van een nieuwe accommodatie. In 1957 wordt het gehele sportcomplex voltooid met een hoofdtribune en ontvangstruimten.
Clubicoon Sjel de Bruyckere: Record international.
Michel ‘Sjel’ de Bruyckere is geboren in Kaatsheuvel op 6 februari 1928. De rechtermiddenvelder speelde 167 wedstrijden voor Willem II van 1950 tot 1958, waarin hij tachtig keer scoorde. Hij behaalde zeven caps bij het Nederlands voetbalelftal en is daarmee nog steeds Willem II’s recordinternational. De Bruyckere begon met voetballen bij het Tilburgse RKSV Sarto, waarna hij in 1950 verkaste naar Willem II. Daar ontwikkelde hij zich tot een technisch zeer begaafde rechtsbinnen die echter ook vol streken zat. Hij was schraal en knokig, maar op het veld voor niemand bang. Wanneer er een speler van Willem II gepakt werd, ging hij er op af, om revanche te nemen. Daarmee werd hij in de seizoenen 1951/1952 en 1954/1955 Nederlands kampioen. Die laatste titel was tijdens het eerste jaar dat er in Nederland betaald voetbal werd gespeeld. Vier dagen na zijn laatste optreden in het Nederlands elftal (in en tegen België, 0-1) emigreerde hij naar Australië, om er voor Ringwood City SC te spelen, opgericht door de Nederlander John van Hoboken. Hij kon namelijk bij buitenlandse clubs veel geld verdienen, maar Willem II liet hem niet gaan.
Door te emigreren kon De Bruyckere wel weg, maar was zijn interlandcarrière voorbij. Met Ringwood werd hij kampioen van Victoria. Na zijn naturalisatie werd hij onder de naam Mike de Bruyckere speler van het Australisch voetbalelftal. Hij werd in de Australian Football Hall of Fame opgenomen met een Award of Distinction. Vanwege heimwee naar ‘zijn ‘vriendenclub’ Willem II keerde hij na een brief met een verzoek hierom aan de club, terug naar Tilburg.. Eenmaal terug bleek alles veranderd, waarna De Bruykere opnieuw, ditmaal voorgoed, naar Australië vertrok. Vanaf 2009 verbleef hij in het Prinses Margriethuis, een centrum voor Nederlandse ouderen in een buitenwijk van Melbourne alwaar hij op 21 september 2011 kwam te overlijden. In het Koning Willem II stadion werd er een zaal naar hem vernoemd, die symbool staat voor alle Willem II ‘ers die ooit in het Nederlands elftal speelden.
Clubicoon Wim Engel: De doelpunten machine.
Wilhelmus Joannes Hendricus Engel is geboren op 9 oktober 1917 te Tilburg. Van kinds af aan voetbalde Wim voor de tricolores met een neus voor doelpunten. Zijn actieve voetballeven speelde zich in hoofdzaak af in het Willem II shirt. Vaak lukt het hem, in de slotfase van de wedstrijd, met een sliding waarbij hij zelfs eens tussen het publiek belandt de bal nog voor het doel te brengen. Zo’n actie wordt meestal gevolgd door een uitzinnige zegetocht van Engel, zwaaiend met shirt of cornervlag, over het veld. Hij was vermaard om zijn doelpunten maar ook om zijn ongewone capriolen wat hem de bijnaam “de zotte Engel” gaf. Wim Engel speelde vanaf 1935 in de hoofdmacht en scoorde in 256 wedstrijden het ongelooflijke aantal van 141 doelpunten. Op 19 maart 1950 kwam er een einde aan zijn carrière waarin het winnen van de (K)NVB beker het absolute hoogtepunt was. Omringd door zijn ploeggenoten zoals Janus Wagner en Piet van Beers nam deze bijzondere clubman afscheid maar zet hij zijn liefde voor het voetbal voort als trainer.
Een reeks van clubs passeren er zoals De Graafschap en Longa maar ook zijn geliefde Willem II. Oud voetballer Paul Vet vertelt over Wim op de website van De Graafschap de volgende anekdote : “Engel was als trainer zo fanatiek, dat hij op zaterdagavond bij de spelers langs ging om te controleren of ze wel op tijd naar bed gingen. Ik herinner me, dat hij op een zaterdagavond bij ons thuis aanbelde. Ik lag in bed en mijn vader deed open. Engel vroeg hem of ik al in bed lag. Met het bevestigende antwoord van mijn vader nam hij geen genoegen. ‘Dat wil ik dan zelf zien’, zei hij. En echt waar, even later stond hij bij mij in de slaapkamer”. Willem Engel geboren in Tilburg op 9 oktober 1917 is 62 jaar geworden en te Amsterdam op 23 november 1979 overleden.
1951: Kostte de pokkenepidemie Willem II de landstitel ?
In 1950/1951 werd Willem II, zonder te spelen, op 29 april kampioen van de Eerste klasse D. Ze konden zich gaan opmaken voor de kampioenscompetitie waarin ze met de andere districtskampioenen (Blauw Wit, DWS, Heerenveen en PSV) om de landstitel zouden strijden. Vrijwel gelijktijdig maakte de feestvreugde plaats voor bezorgdheid. Door een plotselinge uitbraak van de pokken werd het Tilburgse leven totaal ontwricht. Het zou om waterpokken gaan, maar al snel bleek dat het om het pokkenvirus ging. Ruim honderdduizend mensen, waaronder de spelers van Willem II, werden gevaccineerd. Op economisch, sociaal en cultureel gebied werd Tilburg een eiland. Er stopten geen treinen en er werden nauwelijks producten afgenomen uit de lokale industrie. Evenementen werden afgelast en zes weken lang gold er een sportverbod. Het zag er lang naar uit dat Willem II niet aan de kampioenscompetitie zou kunnen deelnemen. Zorgen genoeg bij de club. Wat zou er onder deze omstandigheden overblijven van de goede conditie van de spelers? Gelukkig echter viel op 19 mei dankzij de medewerking van de GGD het besluit dat Willem II alsnog onder een aantal voorwaarden aan de reeds begonnen kampioenscompetitie kon deelnemen.
Aan Willem II en de clubs die Willem II bezochten, werd opgedragen dat men uitsluitend gebruik mocht maken van een bus waarin maximaal 30 personen werden vervoerd. De bus van de bezoekende club was verplicht zich onmiddellijk naar het terrein te begeven en na afloop van de ontmoeting ook weer direct te vertrekken. De uitspelende vereniging moest er zorg voor dragen dat er geen supporters meegingen. De thuiswedstrijden van Willem II mochten uitsluitend worden bezocht door de bewoners van Tilburg zelf. Een plaatskaart werd alleen verstrekt op vertoon van een geldig bewijs van inenting. Militairen stonden buiten deze regeling. Zonder noemenswaardige voorbereiding begon Willem II op 27 mei aan de kampioenscompetitie. Voor ruim 21.000 toeschouwers werd het thuis tegen PSV 2-2. Deze uitslag bood de selectie perspectief, maar in het verdere verloop van de kampioenscompetitie schoten de krachten tekort. Willem II werd (slechts) derde, ontregeld door de pokkenepidemie!
Ongeslagen landskampioen en de invoer van betaaldvoetbal.
Willem II maakt een gouden tijd door, mede dankzij trainer Dr. Frantisek Fadrhonc, die de club in de periode 1949-1956 coacht. In het seizoen 1951-1952 wordt Willem II voor de tweede keer kampioen van Nederland. De beslissing in de kampioenscompetitie valt op 16 juni wanneer de tricolores in Amsterdam in het Olympisch Stadion Ajax met 1-2 verslaan. Willem II blijft in de kampioenscompetitie niet alleen ongeslagen, maar ook zonder puntverlies, daarmee zorgend voor een unicum in de Nederlandse voetbalhistorie. In de aanloop naar betaald voetbal speelt de club in de periode 1953/1954 lang bovenin mee maar moet het de eer laten aan EVV Eindhoven. EVV wint vervolgens de nacompetitie om de landstitel. In november 1954 besluit de KNVB officieel tot invoering van semiprofessioneel voetbal in Nederland. In Tilburg treden zowel LONGA, NOAD als Willem II toe tot dit ongewisse avontuur. De omslag naar een professionele organisatie gaat niet zonder slag of stoot.
1955: 1e Nederlandse kampioen betaaldvoetbal.
Aan het eind van het seizoen 1954-1955 vormen vier 1e klasse kampioenen een Brabants kwartet. EVV Eindhoven, NAC, PSV en Willem II strijden in een heuse play-off competitie om het Kampioenschap van Nederland, dat uiteindelijk door Willem II wordt binnen gehaald. Na 1916 en 1952 de derde landstitel in de historie van de club. Willem II wordt daarmee ook de eerste betaald voetbalkampioen van Nederland. Een video terugblik.
Clubicoon Jan van Roessel: Ouderwetse midvoor.
Jan van Roessel werd op 7 april 1925 geboren in Tilburg. In 1951 debuteerde hij voor Willem II na te zijn overgekomen van stadsgenoot en rivaal Longa. Jan was als, ouderwetse midvoor, het eindstation van de vijfmans (!) aanval die de doelpunten aaneen regen. Deze voorhoede bestond naast Jan uit Toon Becx, Piet de Jong, Sjel de Bruijckere en Harry Mommers. Mede door de vele doelpunten van Jan van Roessel werd Willem II in 1952 voor de tweede maal kampioen van Nederland. De kampioenscompetitie met Hermes DVS, Haarlem en Ajax werd met overmacht gewonnen. Alle 6 wedstrijden werden gewonnen. In hetzelfde jaar maakte Jan ook deel uit van het Nederlands elftal dat aantrad op de Olympische Spelen. Jan wist na 15 minuten te scoren tegen Brazilië maar uiteindelijk werd er met 5-1 verloren. Hij speelde 5 maal in het Oranje. Het spel van Jan was ook in het buitenland niet onopgemerkt gebleven. Italiaanse clubs stonden in de rij om hem in te lijven. Jan besloot echter om Willem II en zijn trainer Frantisek Fadrhonc trouw te blijven en daar mocht iedereen heel blij mee zijn.
Toen Jan in 1958 noodgedwongen moest stoppen met voetballen waren zijn cijfers indrukwekkend. In 168 wedstrijden voor Willem II had hij maar liefst 152 keer gescoord. Hij was dan ook symbool geworden van het legendarische elftal dat tweemaal kampioen van Nederland werd. Dat bleek eens te meer bijna 50 jaar later, in 1999, toen hij door Willem II-supporters volkomen terecht werd gekozen tot Willem II-er van de eeuw. Jan van Roessel bleef Willem II en haar supporters trouw. Zo bleef hij tot aan zijn dood de thuiswedstrijden bezoeken. In 2004 nam hij zelfs op uitnodiging van Willem II-supporters plaats in een partybus naar een uitwedstrijd. Jan genoot met volle teugen. De laatste jaren begon hij te kwakkelen met zijn gezondheid. Dit belette hem niet om aanwezig te zijn in 2009 bij de onthulling van de Jan van Roessel-zaal in het stadion. Twee jaar later overleed hij op 3 juni 2011 op 86-jarige leeftijd.
Zelfstandig of samenwerken
Na het landskampioenschap in 1955 maakt Willem II een moeilijke periode door. De club degradeert zelfs in 1956/1957 naar de 1e divisie. De eerste buitenlandse aankoop is de Duitser Kurt Zaro. Een gouden transfer naar later blijkt. Hij trekt extra publiek naar het sportpark. Een seizoen later knokt Willem II terug naar de eredivisie.
De eerste publieke discussie in Tilburg over het samengaan van NOAD, Longa en Willem II barst los in 1958 en duurt tot eind jaren zeventig. Er worden allerlei fusiepogingen ondernomen, waarbij de gemeente een belangrijke rol speelt. De besprekingen lopen keer op keer echter op niets uit. Tot 1962/1963 weet de vereniging zich met moeite te handhaven maar dan valt opnieuw het doek. In het KNVB-bekertoernooi komen de Tilburgers echter goed voor de dag. De finale wordt behaald en via een 0-3 overwinning op ADO wint degradant Willem II de KNVB-beker en verschaft zich het recht om deel te nemen aan de Europa Cup voor bekerwinnaars.
1963 Internationaal voetbal
Willem II wordt gekoppeld aan het grote Manchester United. Omdat het Sportpark geen lichtinstallatie heeft, speelt het zijn thuiswedstrijd in de Rotterdamse Kuip. Daar spelen op 25 september 1963 de Tricolores een puike wedstrijd. Zonder schroom en met volle overtuiging begonnen het elftal aan de wedstrijd. De Engelsen werden min of meer overrompeld. Na negen minuten gaf midvoor Coy Koopal vanaf de rechtervleugel een briljante pass naar het centrum. Linksbuiten Frits Louer dook er vol in en schoot de bal knalhard achter keeper Harry Gregg. De eer was gered maar misschien zat er wel meer in. Daar kwam al snel antwoord op want twee minuten later was het David Herd die een misverstand tussen Vriens en doelman Dijckmans afstrafte.
De algemene verwachting was dat Manchester in de 2e helft de winst wel zou pakken. Kennelijk beducht voor de onverwachte tegenstand kropen de Engelsen terug. Meer dan een kopbal van Dennis Law tegen de paal produceerden men niet. Een kwartier voor tijd was het Coy Koopal, bekend om zijn harde schoten, die vanaf veertig meter de bal ongenadig hard achter doelman Gregg knalde. Scheidsrechter Tricot constateerde vanaf de middenlijn geen doelpunt. Volgens velen inclusief Coy was de bal centimeters over de lijn. Willem II werd hier de winst onthouden alsook een smadelijke nederlaag van Manchester United. In de return stelde de miljoenen ploeg orde op zaken. De Tilburgers gaan met 6-1 kansloos ten onder maar met een mooie ervaring rijker.
Clubicoon Piet de Jong: Topscorer aller tijden.
Piet is op 19 juni 1930 te Tilburg geboren . Hij was de rechtsbuiten van Willem II tussen 1947 en 1961. Hij speelde maar liefst 363 wedstrijden voor de rood-wit-blauwen waarin hij 216 doelpunten scoorde. Daarmee is hij club-topscorer aller tijden bij de Tilburgers. Toen Pietje negen jaar was, maakte hij de overstap van RKSV Ons Vios naar stadgenoot Willem II. Daar ontwikkelde hij zich tot een speler met geweldige voetbalkwaliteiten. Hij was snel, beschikte over een prima voorzet en had een goed schot in de benen. Hij werd een weergaloze afmaker, doordat hij de kunst verstond op de juiste momenten voor het doel op te duiken.
Het debuut in het eerste elftal van Willem II kwam voor de net zeventien jarige Piet op 14 september 1947. Hij was daarin gelijk succesvol met twee doelpunten in de met 5-4 gewonnen wedstrijd tegen SV Maurits. Een mooie herinnering is de laatste wedstrijd in 1952 in de Kuip te Rotterdam. In de kampioenscompetitie om de landstitel stond Willem II tegen Hermes DVS vijf minuten voor tijd nog met 1-0 achter. Verschillende Tilburgse supporters geloofden niet meer in een wonder en vertrokken op weg naar de uitgang, toen Piet de Jong in de laatste minuten twee doelpunten maakte. Op de valreep zagen de toeschouwers dat Willem II de winst pakte en ongeslagen kampioen werd.
Het weekblad Revue roemde ‘ De grote vijf van Willem II’ . Zij vulden elkaar aan en scoorden stuk voor stuk op hun eigen wijze. “De Jong na een briesende rush, Formannoy uit kansen die anderen verwaarloosden, Van Roessel met oerharde kopballen of keiharde schoten, De Bruyckere met de volle vaart van de opkomende binnenspeler en Becx met meedogenloos harde linkse schoten”, aldus Revue. Deze voorhoede is voor Nederlandse begrippen een ideale combinatie van schotvaardigheid, snelheid en doorzettingsvermogen. In het seizoen van het derde landskampioenschap in 1954-1955 scoorde de Jong maar liefst 27 maal naast de 24 goals van Jan van Roessel. Piet de Jong maakte niet alleen het succes mee bij Willem II, maar ook de degradatie naar de 1e divisie in 1957.
Het tekent de clubman dat hij Willem II trouw bleef en meehielp om de ploeg een jaar later weer op het hoogste niveau terug te brengen. Een ernstige enkelblessure noopte Piet om op 32 jarige leeftijd in 1962 al een einde te maken aan zijn voetbalcarrière. Voor elke wedstrijd kreeg hij in zijn laatste seizoen een pijnstillende spuit toegediend. Hij durfde echter niet meer voluit te gaan. Willem II benoemde Piet later tot ‘Lid van Verdienste’ en in het nieuwe Willem II stadion is een ruimte naar hem vernoemd. Piet de jong overleed op 11 juni 2014 te Tilburg op 83 jarige leeftijd.
De staat van het betaaldvoetbal.
In de periode 1963 – 1970 speelt Willem II voornamelijk in de 1e divisie, met uitzondering van de ere divisie seizoenen 1965-1966 en 1966-1967. Het was een kortstondige opleving in een tijdperk die gekenmerkt wordt door reorganisatieplannen en financiële zorgen. Deze Tilburgse situatie was kenmerkend voor het totale voetbal in Nederland. Na nog geen tien jaar, aan het begin van het seizoen 1964-1965, luidden de koppen in de voetbalkrant van Het Vrije Volk: ‘Voetbal staat voor bankroet’ en ‘Miljoenenschuld’ Vervolgens grijpt de KNVB in als het toeschouwersaantal bij de clubs de afgelopen vijf jaar onder de 1500 gemiddeld per jaar is gezakt en saneert zo een vijftiental clubs. Gemeentelijke subsidiepot wordt als drukmiddel gebruikt om clubs te bewegen te fuseren of af te dalen naar de amateurs.
Voetbalcommentator Herman Kuiphof beweerde in 1964 eens dat de oorzaak van de problemen licht, aan de veel te lichte eisen waar een club in 1955 moest voldoen om toegelaten te worden als semiprofclub. ‘Indien men tien jaar geleden niet zo soepel was geweest tegenover al die tientallen clubs en clubjes die het avontuur (vaak met de ogen dicht!) wilden ondergaan, dan zou men nu niet met de brokken zitten en zou er
geen sanering nodig zijn.’
In een veel later stadium zouden ook stadgenoten NOAD en LONGA niet om een samensmelting heen kunnen. Met een voorspoedig bestuursbeleid weet Willem II zich staande te houden en blinkt het heden ten dage volop op het hoogste niveau. “Hup Willem II stoere kerels, Trots van het voetballand. Denk aan je roem en glorie, Denk aan je vriendschapsband”. Over smaak valt niet te twisten natuurlijk, maar de verkiezing van mooiste eredivisieshirt ooit heeft wel degelijk een winnaar opgeleverd. De Nederlandse voetballiefhebbers konden kiezen uit een collectie van maar liefst 1.754 shirts van 54 clubs. Er kwamen ruim 162.000 stemmen binnen. De vakjury maakte voorselectie uit de shirts die per club de meeste stemmen kregen. Het shirt dat Willem II droeg van 1958 tot 1967 is het fraaiste dat op de Nederlandse velden te bewonderen is geweest.
