Rapid Juliana Combinatie uit de oostelijke mijnstreek.
De fusieclub Rapid JC is voortgekomen uit een combinatie van Rapid ’54 en S.V. Juliana. De Spekholzerheide vereniging S.V. Juliana heeft een gerespecteerde naam in de zuidelijke provinciën met een lange historie die terug gaat tot het begin van de 20e eeuw. De geschiedenis van Rapid ’54 daarentegen is kort maar zit gebeiteld in het Nederlandse voetbalgeheugen want het was één van de eerste voetbalverenigingen die spelers betaalde en sancties van de KNVB trotseerde. De club werd geboren op 1 juli 1954 en gecremeerd op 14 november slechts vier maanden oud.
S.V. Juliana uit Spekholzerheide Limburg.
Op 20 juli 1910 werd Juliana uit het Limburgse Spekholzerheide opgericht door de heren: A. Hermans, J. Moonen, M. Senden, J. Scheeren en P. Scheeren, op een plaats waar nu het marktterrein ligt. Met een contributie van een cent per week werden de eerste wedstrijden gespeeld tegen clubs zoals Onderspekholz, Nulland, Victoria en Vitesse uit Heerlen.
Vanaf 1913 werd er deelgenomen aan de competitie in de 3e klasse van de Limburgse Voetbal Bond. S.V. Juliana werd het 1e seizoen ongeslagen kampioen. De 1e wereldoorlog diende zich echter aan bij de landsgrenzen en er is een gespannen sfeer, ondanks dat Nederland neutraal was, maarden werden er toch militairen gemobiliseerd. In dat mobilisatie jaar van 1914 werd er niet gevoetbald. Pas in 1915 wanneer er een zekere rust is, kon Juliana weer spelen, nu in de 2e klasse. In 1917 werden de competities heringedeeld waarbij Juliana in de hoogste klasse kwam en vervolgens kampioen werd. De vereniging uit de Mijnstreek gaat nu per 1919 op een veld aan Heerlersteenweg spelen wat pal tegen de gemeentegrens met Heerlen ligt.
Vanuit de RK Limburgse Voetbalbond stapte de club in 1921/1922 over naar de landelijke NVB, de voorloper van de huidige KNVB. Dit blijkt een zware competitie waar Juliana tien jaren nodig heeft om de volgende stap te maken.
Klaar voor de 1e klasse.
In de periode 1931/1932 is er dan toch een kampioenschap van de 2e klasse. Na een indrukwekkend seizoen met een gemiddelde score van 4 doelpunten voor en 1 tegen moesten de Princessemannen promotiewedstrijden spelen tegen vv Middelburg, Helmond en De Valk. Het optimisme was terecht maar de realiteit is hard want thuis wordt er met 3-5 verloren van Middelburg. Ook daarna blijkt dat alleen inzet onvoldoende is en het verschil tussen de rest te groot. Toch zou Juliana nog een rol spelen want een onrechtmatige Juliana speler Moonen zorgt voor juridische zorgen. Uiteindelijk blijkt de kwestie geen kwestie te zijn en blijft Middelburg 1e klasser.
Onvriendelijkheden in Zeeland.
In de periode 1933/1934 pakt Juliana de regiotitel en er zal opnieuw promotie-duels gespeeld moeten worden. Het gaat de vereniging zeer voor de wind. Na vier wedstrijden gaat het elftal fier aan kop, maar opnieuw is er een kwestie. Op 17 juni gaat Juliana op bezoek bij de oude rivaal Middelburg. Een mooie affiche met revanche gevoelens voor de smadelijke thuis nederlaag van een paar jaar terug. Het wordt een wedstrijd die mogelijk de beslissing gaat brengen voor promotie.
De ontmoeting ontaard echter vrijwel vanaf het begin in een harde onsportieve strijd van Zeeuwse zijde. Op een bepaald moment moest de referee, speler Jules Vogel voor natrappen van onze Sjef Jorissen van het veld sturen. Jules Vogel weigerde echter en bleef binnen de lijnen waarna het thuispubliek massaal het veld opkwam. De scheidsrechter besloot de wedstrijd bij een 1-1 stand te staken en onder toezicht van de politie werden de Julianaspelers naar de uitgang geleid. Het was nu aan het Bondsbestuur om een beslissing te nemen. Een maand later komt het volgende verdict:
Een jaar na de entree in de 1e klasse gaat het speelterrein flink op de schop. Er komt een zittribune en staantribunes rondom het veld, waaromheen een sintelbaan is aangelegd. Juliana kent in de periode daarna zijn beste jaren en trekt vaak veel publiek. Bij het 25 jarig bestaan in 1934/1935 speelde de vereniging uit het kleine Spekholzerheide nog steeds in de 1e klasse. Langzamerhand kruipt de club omhoog met in 1937/1938 een fraaie derde plaats achter kampioen PSV en NAC.
Clubicoon Huub Vroomen: Eenmalig international.
Op 31 maart 1940 debuteerde Huub voor het Nederlands elftal tegen Luxemburg. Vroomen die in zijn jeugdjaren bij Miranda uit de Kerkraadse wijk Chevremont voetbalde, maakte in 1939 op 20-jarige leeftijd de overstap naar het Maastrichtse MVV. Een jaar later vroeg hij overschrijving aan naar SV Juliana uitkomend in de 1e klasse afdeling Zuid. Vroomen speelde zijn gehele carrière als midvoor. Hij was een talentvol schutter die veel doelpunten voor zijn rekening nam. Het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog en een gecompliceerde knieoperatie in 1942 dreigden een einde aan zijn voetballoopbaan te maken.
In die periode bij Juliana speelde hij eenmaal voor het Nederlands Elftal. In 1940 werd hij als vervanger van spits Leen Vente verkozen voor de wedstrijd tegen Luxemburg, die door Oranje verrassend met 4-5 werd verloren. In deze wedstrijd maakte de latere voetbal-ster Abe Lenstra eveneens zijn debuut. Huub Vroomen geboren te Kerkrade op 24 september 1918 overleed in Heerlen op 3 oktober 2003. Huub maakte diverse malen deel uit van andere vertegenwoordigende elftallen zoals het Bondselftal, het Zuid-Nederlands elftal en Limburgs team.
Noodcompetitie door de Duitse dreiging.
Eind augustus 1939 werd de dreiging van een oorlog in Europa steeds groter en op 28 augustus kondigde de Nederlandse regering de algemene mobilisatie van leger en vloot af. Omdat er ook veel voetballers tussen de 20 en 35 jaar werden opgeroepen en de treinverbindingen ontregeld besloot de KNVB op 9 september 1939 een Noodcompetitie in te stellen ter vervanging van de reguliere. In deze afgeslankte competitie werden de ploegen meer naar geografische ligging dan naar sterkte ingedeeld en ook was er dat jaar geen promotie of degradatie mogelijk. De competitie was enkele wedstrijden van het einde toen in de nacht van vrijdag 10 mei 1940 het Duitse leger in Nederland binnenviel. Het voetbal kwam enkele weken stil te liggen, maar werd eind mei hervat.
1940: Kampioen op de dag van de Duitse inval.
S.V. Juliana uit Spekholzerheide werd op zondag 5 mei in het seizoen 1939/1940 , vlak voor de Duitse inval, kampioen van de 1e klasse Zuid. Er volgde nu een nacompetitie om de Nederlandse titel met vijf regionale winnaars.
Deelname aan de kampioenscompetitie was voor deze mijnwerkers een logistieke nachtmerrie met uitputtende reizen naar Feijenoord in Rotterdam (400 kilometer heen en terug), Blauw-Wit in Amsterdam (ruim 420 kilometer), Heracles in Almelo (400 kilometer) en GVAV in Groningen (600 kilometer). Alle uithoeken van het land moesten worden aangedaan onder zeer moeilijke omstandigheden. De start tegen Feijenoord met een 6-1 verlies werkte niet ontmoedigend. De selectie herpakte zich en wisten te winnen tegen Heracles met 4-2 en uit bij GVAV met een 3-4 winst. Juliana eindigde de serie met een mooie 2-0 overwinning op Feijenoord. Kampioen werden de Rotterdammers voor Blauw Wit, Heracles, Juliana met als laatste GVAV. Mooie resultaten waarin Hub Vroomen met zeven doelpunten een belangrijk aandeel had en de eeuwige herinnering aan een prachtige periode
Tijdelijke naamswijziging.
Tussen 1942 en 1945 moest de club onder de naam Spekholzerheide spelen omdat de Duitse bezetter verwijzingen naar het Koninklijk Huis niet toestond. Maar in feite bleef toch iedereen de vereniging bij haar oorspronkelijke naam noemen. Zeker gedurende de wedstrijden waar men door aanmoedigingen zowel zijn club- als vaderlandsliefde kon uiten. In 1947 slaat het noodlot toe als de hoofdtribune door brand wordt verwoest. De gemeente Kerkrade is dan echter al bezig met de bouw van het Gemeentelijk Sportpark Kaalheide, op een steenworp afstand. Juliana moet tot het gereed komen van Kaalheide in 1950 het zonder hoofdtribune doen.
Een inzinking in 1949/1950 leidde tot degradatie naar de 2e klasse. Een seizoen later werd het verloren terrein heroverd, een teken van innerlijke kracht en herwonnen zelfvertrouwen, hoewel de prestaties in de 1e klasse ook nu niet altijd even goed.
In 1954 keert Juliana nog voor even terug op het oude terrein. Het seizoen 1953/1954 is het laatste volledige seizoen onder de naam S.V. Juliana. De gemeente grijpt een huurachterstand aan om van SV Juliana af te komen op Kaalheide om daarmee ruimte te maken voor de nieuwe profclub Rapid’54. Juliana keert terug naar het verwaarloosde terrein waar de fut uit de vereniging is. Fuseren met Rapid ’54 is, op dat moment in november, het beste en zo leeft de naam voort in de Rapid Juliana Combinatie.
Sportclub Rapid ’54 aan de basis van het profvoetbal.
Op 29 januari 1954 wordt de Nederlandse Betaald voetbal Bond (NBVB) opgericht. Het is de pas in april tot de bond toegetreden eigenaar van de Limburgse Bouwmaatschappij Gied Joosten, die de middelen kent en financiën heeft, om clubs voor dit streven op te warmen. Hij richt op 1 juni in Geleen de profvoetbalclub Fortuna ’54 op en contracteert diverse in het buitenland spelende Nederlandse profvoetballers, naast de beste Limburgse amateur-spelers. Hij vraagt zijn vriend en autodealer Wiel Reiss om in de oostelijke mijnstreek hetzelfde de doen.
Onder impuls van Wiel Reiss gaat de nieuwe club Sportclub Rapid ’54 heten en wordt ingeschreven te Heerlen. Omdat er geen geschikt veld met tribune beschikbaar is in Heerlen is de gemeente Kerkrade maar al te bereid om het gemeentelijk Sportpark met een capaciteit van 25.000 toeschouwers vrij te geven. Eind november 1954 fuseerde S.V. Juliana, dat nog steeds in de eerste klasse speelde van de KNVB, met de die zomer opgerichte profclub Rapid ’54. De fusieclub gaat Rapid JC heten. Juliana bestaat nu niet meer, behalve als de letter J in de naam van profclub Rapid JC, voluit Rapid Juliana Combinatie.
1954: Een wilde competitie start.
De KNVB is furieus op de nieuwe ‘wilde bond’ en is fel gekant tegen betalingen. Alle ‘betaald voetbal’ velden worden besmet en verboden verklaard. De ontwikkeling voor een profcompetitie wordt echter doorgezet ondanks deze maatregelingen. Rapid ’54 stelt een elftal samen die voor een belangrijk deel bestaat uit spelers van SV Bleijerheide uit Kerkrade, ook wel Minor genoemd zoals: Wiel Coerver, Hub Janssen, Hub Hanneman, Hub Barwasser, Hein Schaffrath, Gerard Rumpen en keeper Heinz Vroomen. De groep wordt aangevuld met Piet Strolenberg van Kerkrade, Stroucken en doelman v. Rixoordt van Sittardia, Wesolek van Waubachse Boys, Hub Bisschops van MVV, Gerard Meuser van Groene Ster, Damsma van CVV (R’dam) en ten slotte de spits van EVV Eindhoven Noud van Melis. De kleuren van de club zijn Rood en Wit. Deze competitie van door geldschieters uit de grond gestampte clubs loopt parallel aan die van de KNVB. De NBVB had veel kapitaal tot haar beschikking en al spoedig was er een echte profcompetitie in Nederland met tien profclubs: BVC Amsterdam, De Graafschap, Utrecht, Twentse Profs, Rotterdam, Den Haag, Alkmaar ’54, Venlo, Rapid JC en Phanta Rhei (later Fortuna’54).
14 augustus 1954: 1e betaaldvoetbal wedstrijd.
De eerste profwedstrijd in Nederland werd gespeeld op het Gemeentelijk Sportpark in Alkmaar. Voor ruim 13000 toeschouwers speelde Alkmaar ’54 tegen Venlo, de thuisclub won de wedstrijd met 3-0. Deze wedstrijd is een paar weken voor de naamsverandering in Rapid JC. De Volkskrant schrijft over de wedstrijd Rapid ‘54-SC Venlo ’54 (2-2), op 7 november 1954: ‘De voetballiefhebbers uit de oude mijnstreek hebben volop genoten van de nieuwe Limburgse derby Rapid-SC Venlo een aantrekkelijke vlotte wedstrijd, waarbij tot de laatste minuut de uitslag onzeker bleef. De 2-0 voorsprong, die Rapid voor rust dank zij een hoger tempo veroverde, slonk tot een gelijk spel. SC Venlo, naar voren gestuwd door de technisch spelende Duitser Gerrit Schencke, weet na de rust de aanvallen eindelijk doeltreffend af te werken.’ De KNVB, inmiddels wakker geschud uit haar ivoren toren gaat overleggen met de NBVB en vinden elkaar in een compromis. De wilde bond gaat in november 1954 op in de KNVB en beider lopende competities worden stopgezet. Alle straffen worden geannuleerd en er wordt met een nieuwe profcompetitie gestart.
Ontwikkeling tot een Nederlandse topclub.
In het eerste profseizoen 1954/1955, onder toezicht van de KNVB, kwam Rapid JC uit in de hoogste 1e klasse C. Het werd een succesvol jaar met veelal mooie uitslagen. Tegen de latere kampioen PSV werd er uit met 1-4 gewonnen maar thuis verloren met 0-2 door goals van het kanon Coen Dillen. PSV mocht vervolgens als regiokampioen om de landstitel spelen met drie andere clubs en werd derde achter de latere Tilburgse landskampioen Willem 2. Het daaropvolgende seizoen 1955/1956 draaide het elftal van Kaalheide opnieuw bovenin mee en eindigt het samen met SC Enschede op een tweede plaats achter Elinkwijk. Rapid JC en SC Enschede moesten een beslissingswedstrijd spelen om uit te maken wie in de kampioenscompetitie mocht uitkomen. Na 90 minuten stond het 4-3 voor Rapid. Echter na de wedstrijd meldde de grensrechter dat een speler van Rapid hands zou hebben gemaakt en de scheidsrechter kende Enschede alsnog een penalty toe. Deze werd benut en in de verlenging maakte Enschede de 4-5. Rapid JC protesteerde tegen de uitslag, en voor de commissie van de KNVB verklaarde de grensrechter dat hij niet zeker wist of het hands was of niet, en het protest werd gehonoreerd
Johan Derksen in Voetbal International: “Het regende die middag in Nijmegen pijpenstelen en als kwajongen zag ik dat de taaie Wiel Coerver de nationale held Abe Lenstra volledig uit de wedstrijd speelde. Hij scoorde ook nog twee keer, want bij balverlies deed de eigenwijze Lenstra nooit mee”.
1956: De heilige graal gaat naar Limburg.
Rapid JC werd in de kampioenscompetitie ingedeeld met NAC, Sparta en Elinkwijk. Daarin eindigde JC en NAC Breda bovenaan en moest een onderlinge wedstrijd de beslissing brengen. In de Polygoon beelden van het kampioenschap van Nederland op 14 juli 1956 zien we Rapid met 3-0 in Stadion de Vliert te Den Bosch winnen. Viermaal zou Rapid JC worden gehuldigd. In de Vliert onderging de ploeg de eerste huldiging. Daarna was het de beurt aan de Heerlense bevolking. In Heerlen volgde er nog een huldiging op het stadhuis, waarna de festiviteiten werden afgesloten in Kerkrade, middels een heilige mis.
Rapid JC gaat Europa in.
Rapid JC mocht dat jaar onder leiding van coach Viktor Havlicek meedoen aan de Europacup I en hierin zou het na een vrije voorronde, de eerste ronde niet overleven door twee nederlagen tegen Rode Ster Belgrado. De eerste wedstrijd in Kerkrade was voor Rapid JC een primeur op Europees niveau en eindigde in een nipte 3-4 nederlaag. De replay ging eveneens verloren nu met 2-0. De beide aanvoerders Rajkomitic en Wiel Coerver wisselen vaantjes uit alvorens de thuiswedstrijd voor Rapid begint. Oud speler Huub Bisschops, die thuis nog scoorde tegen de Joegoslaven, weet zich nog te herinneren wat de verdiensten waren voor de profvoetballers in de jaren vijftig.
“Bij Rapid kregen de spelers 10 gulden per training en er werd drie keer per week getraind. Een gewonnen wedstrijd leverde 40 gulden op, een gelijkspel de helft en verlies niets. Op zijn best verdiende een prof dus 70 gulden per week en op zijn minst 30 gulden. Het loon van een gewone arbeider lag in die tijd tussen de 8 en 12 gulden per week. Een groot verschil, maar de inkomsten van het voetbal waren wel onzeker, dus bleef je semiprof want er was geen reden om je vaste baan op te zeggen.”
Clubicoon Wiel Coerver: Voetballer, trainer en voetbalonderwijzer.
Oud speler Wiel Coerver is geboren te Kerkrade op 3 december 1924 : “We hadden een fantastische mooie ploeg met spelers dat louter bestond uit Kerkraadse jongens met uitzondering van international Noud van Melis. Zes of zeven spelers werkten overdag boven of in de mijnen. De uitzonderlijke goede onderlinge verstandhouding en de techniek was de kracht van het team. Het voetbal hadden we allemaal op straat geleerd, daarom werden we kampioen.”
Aanvoerder Wiel Coerver had toen al het doel voor ogen om trainer te worden, maar omdat Rapid in 1956 mee mocht doen aan de Europacup hield hij zijn schoenen nog even aan. “In Bleijerheide heb ik het allemaal ontdekt” vertelt Wiel. “Die stralende natte ogen van die oude mijnwerkers na ons kampioenschap zal ik nooit vergeten. De vriendschap en de verbondenheid in onze ploeg zal mij altijd bij blijven,….de passie waarmee we dagelijks op straat voetbalden en het harde werken in de mijnen is de basis geweest voor het succes.” Vele spelers werkten in de mijn, zowel boven- als ondergronds. In 1959 werd Wiel Coerver trainer en hij zou vanwege zijn geavanceerde trainingsmethoden als de ‘Albert Einstein van het voetbal’ worden omschreven. Hij gold in zijn tijd als een van de meest baanbrekende voetbalcoaches. Nog altijd zijn de techniekboeken en video’s van Wiel Coerver goed studiemateriaal voor trainer en speler. Wiel Coerver is op 22 april 2011 overleden in zijn geboortedorp Kerkrade.
Clubicoon Huub Lenz: Ongekroonde international.
Huub Lenz is geboren op 28 maart 1938 te Bochholz dat is een kerkdorp in het zuidoosten van de Nederlandse provincie Limburg. Het behoort tot de gemeente Simpelveld. Op zijn vijftiende debuteerde hij bij SV Juliana op Kaalheide. Hoewel hij vanaf zijn geboorte met één arm door het leven gaat is dat in het veldspel geen beperking. Al vrij snel viel zijn technisch begaafde kwaliteiten op en werd hij opgepikt door Rapid ’54/Rapid JC. In de jaren 1954 t/m 1956 speelde de linksbinnen vier interlands bij Nederland onder 19 en scoorde hij eenmaal. Zijn interland carrière voltrok zich geruisloos en via jong Oranje onder de 20 en 21 jaar is het wachten op een uitnodiging bij het grote Oranje. In 1963 stapt hij over van Roda JC naar het Amsterdamse DWS waarvoor Huub Lenz vier jaar gaat spelen. In december 1964 is er een uitnodiging door de KNVB verstuurd om zich te melden in Zeist bij het trainingscentrum voor de wedstrijd Nederland-Engeland, maar Huub Lenz was geschorst door DWS en overgenomen door de voetbalbond. Een enorme teleurstelling ook omdat hij maar wat graag in zijn vertrouwde Olympisch Stadion had willen debuteren.
Een hele kleine troost is de invitatie van het Algemeen Dagblad om vanuit de eretribune verslag te mogen doen voor de krant, terzijde gestaan door een sportjournalist. Over het waarom van de schorsing doen allerlei speculaties de ronde. Binnen de vereniging was er onrust ontstaan door het punten verlies tegen ADO en DOS. Een vermeende opmerking van DWS voorzitter Solleveld aan de vooravond van het uitduel tegen MVV , dat de Limburgers eerst maar eens moesten leren voetballen, zette de sfeer op scherp. De Maastrichtse formatie getergd tot het bot liet DWS geen ruimte en de eerste nederlaag sinds een jaar deed de Amsterdammers veel pijn.
Gezocht naar een excuus werd Lenz verweten dat hij zijn benen tegen de Limburgers had gespaard met het oog op een uitverkiezing voor Nederland-Engeland. Ook zou zijn inzet op de training onvoldoende zijn geweest en werd hij door clubtrainer Lesley Talbot naar het 2e elftal verbannen. Daarbovenop werd Huub door de voorzitter van DWS voor drie wedstrijden buiten de selectie gezet. Een schorsing die door bondscoach Dennis Neville werd overgenomen met de woorden ” Als een speler door de bond of zijn club is geschorst dan vind ik het niet juist hem op te stellen in het nationale team. ” Dus weg uitzicht op de interlandwedstrijd en weg een debuut voor Oranje. Kennelijk is het conflict al vrij snel uitgepraat want Huub zou nog vier jaar voor DWS blijven spelen. In 1965 wordt in Nederland het fullprof systeem ingevoerd en dat betekend dat hij zijn baan als kantoorbediende kon opgeven. Even heeft hij de opwinding van een interland carrière mogen ervaren maar daar is het helaas bij gebleven. Zo blijft Huub Vroomen de enige van oorsprong SV Juliana speler die voor het Nederlands elftal heeft gespeeld. Aan het einde van zijn loopbaan zou Huub Lenz nog twee seizoenen het tricot van SC Gooiland dragen.
Historisch hoogtepunt
Ook in 1958/1959 beleeft Rapid JC een prachtig voetbaljaar. Het streed tot drie wedstrijden voor het einde met Sparta om het landskampioenschap maar moest de titel aan de Rotterdammers laten. Limburg was dat jaar de voetbalprovincie met vier clubs namelijk MVV Maastricht, Fortuna ’54 uit Geleen en VVV Venlo in de eredivisie.
In het seizoen 1960/1961 speelde Rapid een ondermaatse rol en eindigde het vlak boven de rode degradatie streep. De laatste match dat jaar werd op 28 mei 1961 gespeeld in de Kuip en met 2-1 door Feyenoord gewonnen. De Rotterdammers veroverden daarmee haar zesde landstitel. Henk Schouten en Cor van der Gijp scoorden voor Feyenoord. Het doelpunt voor Rapid JC wordt gemaakt door Leo Habets. Opstelling Rapid JC: Doelman Sjra Jacobs, Zef Mommertz, Harry Brüll, Wiel Smeets, Leo Habets, Antoon Ederveen, Pierre Custers, Huub Hanneman, Jan Gösgens, Giel Haenen en Huub Lenz. De unieke beelden van Feijenoord- Rapid JC komen uit het Eredivisie Archief.
In alle voetbalseizoenen tot aan 1962 speelt de Heerlense vereniging in de hoogste vaderlandse competitie. In haar laatste seizoen 1961/1962 eindigde men echter op een degradatie plaats. Wanneer Rapid JC in 1962 gaat fuseren met Roda Sport tot Roda JC moet de nieuwe fusieclub, een stapje lager doen en speelt het in de 1e divisie. Rapid JC heeft twee internationals voorgebracht t.w. Harry Brüll 2 x in 1959 en Noud van Melis 2 in 1957.
Icoon Noud van Melis: De moderne midvoor.
Noud de zoon van een herbergier uit Tongelre was een studiebol, geboren op 10 februari 1924 te Eindhoven. Hij zat zes jaar op het gymnasium in Boxtel en werd boekhouder. Hij speelde bijna zijn hele carrière voor FC Eindhoven en werd in 1954 met deze club landskampioen. In de kampioenswedstrijd (3-1 winst tegen DOS) maakte Van Melis drie goals. Na deze titel vertrok hij naar Rapid JC. Noud van Melis kwam in het Nederlands elftal toen de Keuze Commissie medio 1950 de balans van het seizoen opmaakte: zeven wedstrijden en maar één overwinning. Met de nachttrein reisde Nederland naar Bazel om de Zwitsers te bekampen. Over debutant Van Melis was men vooraf scepsis. ‘Van Melis heeft een zeker talent voor kort en slim combinatiespel met zijn buurlieden maar een doortastend aanvalsleider, die op kansen loert, is hij (nog) niet.’ Een op zijn minst dubieuze omschrijving van zijn talent.
Van Melis loerde wel degelijk op kansen, sterker: hij benutte ze zelfs. In elk van zijn eerste acht interlands scoorde hij, een ongehoorde prestatie. Een jaar na zijn debuut was er dan ook een stuk minder wantrouwen. Van Melis kon het uitstekend vinden met Lenstra, zowel in als buiten het veld. Abe schaakte graag met Van Melis, liever dan op bobo-feestjes aan te zitten. Abe was geen feestneus, de serieuze Van Melis ook niet. Abe kon geniaal voetballen, Noud kon ze erin leggen, maar Nederland kon nooit zo veel goals maken als erachter invlogen. In die acht interlands dat Van Melis er twaalf maakte, kreeg Nederland er 41 om de oren. Daar kon geen voorhoede tegenop. Van Melis raakte bekend als een zogenaamde moderne midvoor; Noud was snel en technisch en getruct, maar hij onderscheidde zich vooral met zijn inzicht. Hij was een spits die wist wat switchen was, hoe de beste positie te kiezen. Daarnaast was hij productief. Ongemeen productief en mede dankzij Noud van Melis, de briljante midvoor, won Rapid JC in 1959 de titel. Hij was zijn dure geld dus waard. Van Melis had berekend dat hij als amateur toch wel veel te kort kwam in vergelijking met de nieuwe profs van de wilde bond en besloot om semiprof te worden.
Voor zijn handtekening bij Rapid JC kreeg Noud een paar duizend gulden handgeld en keurige bedragen als maandgeld en premies. Uit een interview met het Eindhovens Dagblad ‘Ik vond het geen risico om voor de NBVB te gaan spelen ook al zou ik geschorst worden door de KNVB en het Nederlandselftal. Er stonden op dat moment al zestig, zeventig goede voetballers op de velden van de NBVB. Jongens met naam, die een bepaalde kern vormden. Zij waren een integrerend deel van het voetbalwereldje. Daardoor werd de KNVB ook gedwongen haar posities te wijzigen.’ Noud werd gepolst door buitenlandse clubs maar hij bedankte noodgedwongen voor de eer. Hij trouwde zijn geliefde Annie en besloot, omdat haar vader net was overleden, om niet naar het buitenland te gaan. ‘Als ik vrijgezel was geweest dan had ik wel enkele jaren in Italië gaan voetballen’, zei hij later. Noud overleed op 8 augustus 2001 te Geldrop.
1962: Roda Sport en Rapid JC gaan op in Roda JC.
Aanvankelijk waren ook eerste klasse SV Bleijerheide en SV Kerkrade bij de fusiebesprekingen rond Rapid JC betrokken, maar uiteindelijk besloten deze clubs in 1954 gezamenlijk tot het betaald voetbal toe te treden onder de naam Roda Sport.
De fusieclub Roda JC heeft de bij de start van de competitie in 1962 de volgende 21 spelers onder contract. Cox, Simons, Kikken, F. Janssen, Engelen, Creusen, Van Mouche, Fischer, Rademacher en Büttgen verlengen hun contract bij Roda Sport. Van Rapid JC komen de volgende spelers over: Ederveen, Ewe, Kusters, Bauling, Pinckers, Goertzen, Gulpers en Wachelder. Van SV Limburgia komt Hanssen. Van het Duitse SV Stolberg komt Carl Heinz Fräntz. Van RKVV Miranda de jonge amateur P. Amkreutz.
De eerste wedstrijd was uit in Utrecht tegen Velox. Memorabel in deze ontmoeting is het eerste doelpunt, voor de nieuwe combinatie op 26 augustus 1962, gescoord door Giel Goertzen in een ontmoeting die eindigt in een 2-2 gelijkspel. Het dagblad De Nieuwe Limburger heeft dat eerste doelpunt in een kort fragment op haar website staan. Voor Roda JC werd het een dramatisch eerste seizoen. Met slechts vier overwinningen werd degradatie onvermijdelijk.
Dieptepunt was op zondag 7 oktober de 11-1 nederlaag tegen Go Ahead. Mede door vier goals van Wim Bleijenberg werd er een record gevestigd dat tot op de dag van vandaag nog overeind staat. Het drama voor heel Limburg werd nog groter want ook Limburgia uit Brunssum gaat terug naar de laagste semiprof divisie. Met twee nederlagen in de laatste speeldagen van het pinksterweekend, uit tegen Veendam en bij Fortuna in Vlaardingen is de 2e divisie een feit.
Het zou tien jaar duren voor dat Roda JC weer een stap voorwaarts gaat maken. Dit gebeurt niet via een kampioenschap maar door een ingreep aan de tekentafel van de KNVB. Na het seizoen 1971/1972 werd de 2e Divisie opgeheven. De voetbalbond vond dat er nog altijd teveel profclubs waren, met als gevolg dat er een sanering werd doorgevoerd. De beslissing of een club verder mocht in het profvoetbal of diende te verdwijnen uit het betaaldvoetbal werd gemaakt op basis van het aantal toeschouwers (gewogen gemiddelde over de afgelopen vijf seizoenen). De elf clubs met het laagste gemiddelde moesten wijken. Het bezoekers aantal van Roda JC zit ruim boven de grens van 1500 bezoekers maar betekend wel einde profavontuur voor SV Limburgia die door de ondergrens zakt.
Na het laatste competitieduel Roda JC – Enschedesche Boys 1-3, werd bekend dat Abe Lenstra niet meer terugkeert op het voetbalveld.
Op 20 juli 1910 werd Juliana uit het Limburgse Spekholzerheide opgericht. De mijnwerkers vereniging ooit ontstaan uit hardwerkende kompels die naast het zware beroep ontspanning vonden in het voetbal. SV Juliana neemt haar geschiedenis mee en leeft respectvol voort in meer dan de letter J in de naam: Roda Juliana Combinatie.
