MVV

Us MVV’ke en de vroege jaren.

MVV Maastricht werd in 1902 opgericht als MVC (Maastrichtse Voetbal Club). De naam veranderde in 1908 tot MVV, waarvan de volledige betekenis Maatschappelijke Voetbal Vereniging Maastricht luidt. De eerste wedstrijden in 1902 waren op de velden in de “Kommen”. Een jaar later verhuisden ze naar de wielerbaan in de Maastrichtse wijk Amby, waar de eerste officiële wedstrijd gespeeld. In 1904 verhuist men naar een terrein aan de Statensingel. Ook daar werd maar één jaar gespeeld.

Op 1 oktober 1910 was men genoodzaakt te fuseren met H.B.S. dit om een voetbalveld te hebben maar dat was echter een tussenoplossing. De toenmalige bestuursleden de Heren Bonhomme, Polis en Tieleman konden een terrein pachten aan de Boschpoort. Het speelveld moest echter worden geëgaliseerd c.q. opgehoogd en een grote boomgaard diende gerooid te worden. Vanaf 1912 speelde MVV bijna 50 jaar lang aan de Boschpoort, een speelveld dat praktisch midden in de stad lag. Het is een knus terrein dat in 1911 in gebruik wordt genomen en steeds verder werd uitgebouwd. De eerste kleine tribune met 150 plaatsen dateert uit 1918 en vanaf dat moment zijn er ook extra staanplaatsen. Dat is nodig omdat MVV inmiddels een toonaangevende vereniging in het zuiden is en veel publiek trekt. Ondanks dat het sportcomplex ingeklemd ligt tussen fabrieken, woonwijk en de spoorlijn Maastricht-Hasselt kon er aan twee zijden van het stadion de Boschpoort toch uitgebreid worden met een capaciteit van 18.000 plaatsen.

Vanaf 1913 werd MVV een langjarige 1e klasser

Het vaste speelveld bracht MVV rust, en de sportieve resultaten zijn goed maar wisselend. In het seizoen 1911/1912 wist MVV haar eerste kampioenschap in de 2e klasse niet te verzilveren met promotie. Een jaar later 1912/1913 met opnieuw een regiotitel op zak werd na winst in de nacompetitie de stap naar de 1e klasse gemaakt. Dit allerhoogste Nederlandse niveau wist men tot aan 1976 vast te houden. MVV behoort in die lange periode tot de landelijke top. Ook in de NVB bekercompetitie om de Holdert Bokaal haalt de selectie in 1917/1918 de halve finale tegen het Haarlemse RCH. In het Nederlands elftal komen we de eerste Maastrichtse namen tegen.

Clubicoon Huub Felix: Eerste MVV-er in het Nederlands elftal.

Jacobus Hubertus (Huub/Bèr) Felix is geboren te Maastricht op 8 april 1895. Hij debuteerde in het eerste elftal in 1913 bij de plaatselijke MSV en speelde er tot 1917. Na één seizoen NAC uit Breda kwam hij terug. Er volgde een lange periode van veertien jaar bij de” Sterrendragers”. Zijn eerste doelpunt maakte hij op 22 april 1918 in een wedstrijd tegen NOAD te Maastricht. Zijn laatste goal is op 8 november 1931 te Eindhoven tegen PSV.(2-3). Huub beëindigde zijn carrière door een blessure in 1931. Hij werd op handen gedragen ook door de media en kreeg een eervolle terugblik op zijn loopbaan in het Limburgsch dagblad van 12 december 1931.

Op 31 augustus 1919 prijkt de naam Huub Felix in de Oranje opstelling. Hij maakt zijn debuut te Oslo in de vriendschappelijke wedstrijd Noorwegen – Nederland die in een 1-1 eindigt. Het zou bij een eenmalige Oranje uitnodiging blijven. Behalve 5 wedstrijden voor het Zwaluwen elftal kwam hij 20 maal uit voor het Zuidelijk elftal. Huub Felix overleed te Maastricht op 28 juli 1967.

Clubicoon Sjo Soons: Eeuwige clubtrouw.

Sjo Soons is geboren op 28 augustus 1898 te Maastricht en voetbalde in zijn jeugdjaren bij de vereniging Kimbria. Vanaf 1918 speelde hij op het hoogste niveau in de Nederlandse competitie na zijn overgang naar MVV, waar hij voornamelijk speelde als linksbuiten en linksbinnen. Hij speelde in totaal 16 jaar voor MVV waarbij hij bij de club enkele hoogtepunten kende. Bijvoorbeeld door het behalen van het kampioenschap in afdeling Zuid van de Nederlandse Voetbalbond in 1920 en 1926. De voorlopige tweede debutant voor MVV is Sjo Soons in de verloren interland in Bern tegen Zwitserland. De wedstrijd op 19 november 1922 uitslag 5-1 zal ook voor Sjo de enige in Oranje trui zijn. Naast zijn debuut maakte hij diverse malen deel uit van andere vertegenwoordigende elftallen zoals het Bondselftal, het Zuid-Nederlands elftal en het Limburgs elftal.

In 1934 maakte een knieblessure een einde aan zijn actieve voetballoopbaan. Soons bleef echter in hart en nieren een MVV-er. In zijn laatste levensjaren was hij nog lid van de Technische Commissie. Sjo Soons overleed op 15 september 1964 te Maastricht.

Voor de 2e maal een kampioenstitel in de 1e klasse.

In de periode 1924/1925 kwam het aan op een tweestrijd tussen NAC en MVV. Hoe sterk in die tijd de Bredase vereniging is, blijk uit haar palmares. Voor de zesde keer in negen seizoenen is NAC de sterkste van de zuidelijke afdeling. Aanvankelijk waren ook Wilhelmina, De Valk en Willem II kandidaten voor de titel maar een sterke eindsprint van NAC met zes overwinningen op rij geeft de doorslag. De laatste van die reeks is in Maastricht, waar het onderlinge treffen de beslissing moet brengen. In een nokvolle Boschpoort trekken de Bredanaars met 0-2 aan het langste eind. Na eindelijk een kampioenschap in 1925/1926 liet de Maastrichtse formatie de landstitel aan de terechte winnaar SC Enschede.

Ook daarna en hebben het over de jaren 1933, 1936 en 1939, speelde MVV met de regiotop mee. Verder dan een eervolle 2^e plaats., achter respectievelijk, PSV, NAC en EVV uit Eindhoven kwam men niet.

Voetbal gedurende de 2e wereldoorlog.

Een dreigende oorlog maakte het voor de KNVB lastig om het seizoen 1939/1940 doorgang te laten gaan. Men besloot in eerste instantie de voetbalcompetitie normaal te laten verlopen. Maar enkele dagen voor het begin van de competitie in september 1939 volgde in Nederland wederom een mobilisatie. Deze mobilisatie gebeurde na de inval van Duitsland in Polen. Hierop besloot de Bond om toch over te gaan op het spelen van noodcompetities. Aan het einde werd ook gewoon de kampioensronde gespeeld. Deze kampioenscompetitie, werd echter later afgewerkt dan oorspronkelijk gepland. Dit had te maken vanwege het feit dat Duitsland inmiddels Nederland was binnengevallen. Vanaf het seizoen 1940/1941 werden er weer normale competities gespeeld. Daarbij wel vermeldend dat de KNVB de enige voetbalbond in Nederland mocht zijn en dat clubs van andere bonden zich aan moesten sluiten. Vermeldenswaard is het bereiken van de halve finale door MVV in de NVB bekercompetitie 1942/1943. DFC was met 3-1 te sterk. In het seizoen 1944/1945 werd bij sommige clubs in het zuiden van Nederland na de bevrijding weer gevoetbald. In noordelijk Nederland kon vanwege de bezetting nog niet gespeeld worden. Het was er nog te onveilig en door schaarste aan voedsel en andere materialen werden veel spullen, die normaal voor het voetbal gebruikt werden, nu voor levensonderhoud gebruikt.

Een jaar na de bevrijding van Maastricht van 13/14 september 1944 was er een herdenking ter ere van de oorlogsslachtoffers. Meteen daarna is er een voetbalwedstrijd van MVV tegen het Engelse Woolwich. Die tegenstander was niet zomaar willekeurig gekozen. De gelijknamige stad uit de regio Londen was een samenwerking aangegaan met de gemeente Maastricht. Tijdens die herdenkingswedstrijd van 1945 bezocht een Engelse delegatie de Limburgse stad. Op de website Voetbalmonument.nl zijn de oorlogsslachtoffers te herleiden naar de woonplaats en voetbalvereniging. Onderzoeksjournalist Jurryt van de Vooren heeft hierin een belangrijke rol gespeeld.

Na de 2e wereldoorlog.

Het hoogtepunt van de club net na de 2e Wereldoorlog was het seizoen 1946/1947. MVV werd kampioen van de 1e klasse Zuid. Met die titel kwam de club uit in de kampioenspoule om de landstitel en daarin eindigde MVV als vierde achter landskampioen Ajax, die veruit de sterkste was, Heerenveen en N.E.C, maar vlak voor BVV Den Bosch en Blauw Wit.

MVV en haar internationals.

Oranje jaren waren er al vanaf de oprichting voor een aantal MVV’ers. Zo zijn de Limburgse voetballers als Hubert Felix en Sjo Soons hiervoor al omschreven. Maar er waren er meer zoals Jeu van Bun met 11 caps. Ook waren uitgenodigd Dré Ravenstein en Pol den Hoed opgeroepen om voor hun land te spelen maar verder dan de selectie en de bank kwamen ze niet.

Clubicoon Jeu van Bun: Een voorbeeld sportman.

Johannes Wijbrendus Mathias (Jeu) van Bun werd in Maastricht geboren op 10 december 1918 en voetbalde negentien jaar op het hoogste niveau in de Nederlandse competitie, voornamelijk als rechtsback. Hiervan speelde hij zeventien jaar (als amateur) voor MVV. In zijn periode bij MVV speelde hij in de jaren 1947, 1948 en 1949 elf interlands voor het Nederlands elftal en is daarmee recordhouder bij MVV. In 1948 nam hij als lid van het Nederlands elftal deel aan de Olympische Spelen in Londen, waar in de voorronde met 3-1 werd gewonnen van Ierland. In de eerste ronde werd met 4-3 van het gastland Groot-Brittannië verloren, waardoor Nederland voor verdere deelname was uitgeschakeld. Jeu stopte met voetballen in het seizoen 1953-1954.

Jeu werd ooit zomaar vier maanden geschorst, ‘waarvan twee maanden voorwaardelijk’ zoals het vonnis officieel luidde. Van Bun had meegedaan aan een liefdadigheidswedstrijd voor de Missie, zonder daarvoor toestemming te hebben gevraagd aan de KNVB. Hij was ‘een faire en keurige sportjongen, die van zijn leven nog nooit een schorsing of ook maar een waarschuwing heeft gehad’, aldus de krant. Jeu van Bun was op dat ogenblik 32, hij voetbalde al zeventien jaar. Na zijn carrière als voetballer was hij actief als trainer bij diverse Limburgse amateur clubs. Jeu van Bun overleed op 21 december 2002 te Maastricht

Deel 1: De KNVB gaat niet semiprofessioneel.

Mede op initiatief van het Limburgse Fortuna’54 uit Geleen is er in augustus 1954 gestart met betaaldvoetbal georganiseerd door een ‘wilde bond’ de NBVB. In Europa wordt er door de clubs al volop legaal betaald en vele Nederlandse topspelers vertrekken over de grens. Het is een verschraling van het Nederlandse voetbal en het publiek alsook de media zijn kritisch op de conservatieve houding van de KNVB. De bond beschouwde betalen als een ziekte die met uitsluiting moest worden bestraft.

Deel 2: De KNVB gaat wel semiprofessioneel.

Ruim drie maanden later in november 1954. Onder druk veranderde de KNVB haar starre houding en nodigde de bond, de NBVB uit voor een gesprek. Zij kwamen tot een akkoord waarbij de ‘wilde competitie’ werd stopgezet en alle uitstaande straffen t.o.v. spelers en clubs werden geseponeerd. Met de samensmelting van de KNVB en de NBVB startte er onder de vlag van Zeist eind november 1954 een legale profcompetitie. In de eerste opzet zijn er 56 clubs verdeeld over vier 1e klassen. De bovenste negen zouden een jaar later promoveren naar twee nieuw te vormen Hoofdklassen. MVV werd derde achter NAC en Holland Sport en plaatste zich voor de Hoofdklasse B.

Icoon Pummie Bergholtz: Een complete rechtsbuiten.

Gerard Bergholtz (29 augustus 1939, Maastricht) werd op zesjarige leeftijd lid van de plaatselijke Rapid, een club uit de vierde klasse die werd geleid door Jezuïeten. Daarna volgden RKSV Kimbria. In 1957 begon de professionele voetbalcarrière van Pummie in het Maastrichtse MVV shirt. Na vier seizoenen maakte Bergholtz de overstap naar Feyenoord. Ook daar bleef hij vier seizoenen en speelde hij 102 competitiewedstrijden als een snelle rechtsbuiten, twee benig met een ferm schot. Kennelijk door het Limburgse temperament ingegeven kon hij de ene keer alles en was ongrijpbaar om de andere keer afwezig te zijn en lukte er niets. Een latere kleedkamer uitspraak van team genoot (Cor Veldhoen) uit zijn Feyenoordperiode luidde “Als Pummie begint te rennen zet dan het hek maar open”.

Deze ‘voetbalhumor’ ging een eigen leven leiden en bleef Gerard lange tijd achtervolgen. Gerard had zeker onmiskenbare technische kwaliteiten met een snelheid die menige tegenstander deed duizelen. Niet voor niets werd hij later ook voor Oranje uitgenodigd. In 1962 en 1965 werd hij landskampioen met Feyenoord. In 1965 trok de Nederlander naar België en ging bij RSC Anderlecht spelen in een elftal met Jan Mulder.

Daar vormden zij een koningskoppel en gaven de club glans tegen Europese grootheden. Zij woonden in een kosthuis in Brussel en om de tijd te doden speelden ze schaak. Jan Mulder vond Gerard een alleraardigste kerel met wie hij het goed kon vinden. In Pummie’s laatste seizoen bij Anderlecht speelde hij maar 4 competitiewedstrijden en vertrok naar een andere Brusselse club, namelijk  Racing White AC. Bij Racing White bleef hij drie seizoenen, want in 1973 veranderde deze club na een fusie met Daring Molenbeek in RWDM. Voor die club speelde hij nog één seizoen. In 1974 trok Bergholtz naar de Belgische Tweede Klasse club RAEC Mons en dat werd zijn laatst club. In 1976 zette Bergholtz een punt achter zijn carrière als voetballer. Gerard Bergholtz speelde 12 keer voor de nationale ploeg. Na zijn voetbaltijd als speler werd Pummie trainer van diverse Belgische clubs uit de lagere klasse en lijkt hij zich bij onze zuiderburen  zeer op zijn gemak te voelen.                           

Van de Boschpoort tot aan de Geusselt. De eerste semi-profjaren.

De spelers ook wel sterrendragers genoemd naar de vijfpuntige ster in het Wapen van Maastricht zijn in goede doen. MVV is een club, die tegen alle zakelijke stromen in, haar naam en de gouden ster op het shirt altijd trouw gebleven is en geen reclamezuil werd. Hier zijn geen ambitieuze ondernemers uit de mijnindustrie die kunstmatig proberen clubs als Rapid JC en Fortuna ’54 naar een landstitel te leiden. De KNVB is druk om de competitie te herorganiseren. Uit de twee hoofdklassen gaan de bovenste negen promoveren naar de nieuw te vormen Eredivisie. MVV werd in het seizoen 1955/1956 achtste, en start vanaf augustus in de Eredivisie. In dat eerste professionele eredivisie seizoen 1956/1957 is MVV voortvarend begonnen en eindigt op een vierde plaats. Inmiddels werd De Boschpoort in 1957 uitgebreid tot 18.000 plaatsen echter dit was tijdelijk want vijf jaar later verhuisde MVV in 1962 naar het nieuwe en de latere fameuze stadion “ De Geusselt”.

Clubicoon Frans Körver: Doelman/trainer en entertainer

Frans Körver werd geboren te Schinnen Limburg op 31 juli 1937. Frans volgde aanvankelijk een schildersopleiding aan de Technische School in Heerlen daarnaast was hij in zijn vrije tijd een fanatiek voetballer bij SV Schinnen. Zijn voetbaltalent bleef niet onopgemerkt bij de grote clubs in de regio waar hij vervolgens profvoetballer werd. Zo verdedigde hij gedurende zijn actieve carrière vier jaar het doel van zowel Sittardia als bij de Maastrichtse ploeg waar hij dertien jaren onder de lat heeft gestaan. Want inderdaad, Körver was een alleraardigste doelman. Maar bij het grote publiek werd hij bekender in zijn rol als entertrainer langs het veld, dan als keeper in het doel.

Over de keeperskwaliteiten van Frans zijn vele verhalen maar als hij zijn dag niet had dan kon hij opzichtig blunderen. Zoals op 24 januari 1965 Ajax – MVV : 9-3. Het was de regen die De Meer teisterde, waarin Frans Körver het spoor volledig bijster raakte. De toen beloftevolle keeper van MVV was door bondscoach Denis Neville opgeroepen voor de interland tegen Israël, maar tegen Ajax laat hij de ene na de andere natte bal uit zijn handen glibberen. Sjaak Swart scoort liefst vijf keer, de zeventienjarige Johan Cruijff  twee keer, en Klaas Nuninga en Peet Petersen ieder één keer. Körver heeft schuld aan de meeste Amsterdamse goals en het publiek heeft zo met de stuntelende doelman te doen dat er een bemoedigend applaus klinkt als hij de bal een keer klem heeft.

Dat is ook het beeld bij Frans, het is alles of niets maar altijd met zo een overgave dat hij de sympathie aan zijn handschoenen had. Frans was meer coach dan trainer. Waar hij op tactisch vlak nog weleens een steekje liet vallen was hij als coach ongeëvenaard. Zijn wedstrijd besprekingen waren kort maar vol van passie, geestdrift en kleurrijk. Zijn oefenstof was van ver voor de oorlog en werd voorgedaan door een trainer die 20 jaar jonger is dan zijn werkelijke leeftijd. Onvergetelijk zijn de kikkersprongen op de trappen van de tribune. De betreffende spelers hebben er nu nog spierpijn van maar Körver blijkt iemand die zowel het individu als het team ontzettend veel vertrouwen geeft: “Geloof in jezelf, wij zijn de besten!” Precies de ontbrekende schakel om de jonge getalenteerde selecties op gang te krijgen.

Beker duels en Limburgse derby’s.

In de jaren na de 2e wereldoorlog werd er serieus gestreden om de KNVB beker. Werd er in het verre verleden schamper gedaan om de trofee, nu werd het als volwaardig gezien. We kijken naar het bekerseizoen 1957/1958 en via overwinningen op de Baronie, Limburgia, Dosko moet MVV na een 0-0 uit bij AGOVV een replay spelen. Na negentig minuten is het 1-1 maar in de vijfde minuut van de verlenging bereikt de Maastrichtse formatie de halve finale. Het werd op 21 juni 1958 een gedenkwaardige wedstrijd in het Goffert stadion te Nijmegen tegen Volendam. Limburgse derby’s zijn er in overvloed geweest zo ook in 1963. Nadat MVV in de thuiswedstrijd Fortuna’54 met 3-0 heeft verslagen. Op 21 april 1963 volgt er op opnieuw een Limburgse derby maar met bijzondere toeschouwers namelijk een filmploeg van de NTS/NOS. Hierbij de sfeerbeelden uit het stadion. Hoe jammerlijk echter zonder commentaar. Kennelijk was men onvoldoende op de hoogte in Limburg want de twee teams hebben ongeveer dezelfde outfit. Fortuna ’54 uit Geleen speelt de 1e helft van links naar rechts. De wedstrijd Fortuna ’54 – MVV eindigt in 1-0 in het Maurits Stadion door een score van Sef Horsels.

Clubicoon Fons van Wissen: Sociaal bewogen.

Gerardus Jacobus Alphonsus van Wissen is geboren op 21 maart 1933 te Margraten en begon met voetballen bij de amateurs van de plaatselijke R.K.V.V.M, waar hij op zijn vijftiende debuteerde in het eerste elftal. Vervolgens werd hij amateur/prof in 1952 bij MVV en speelde daar zes seizoenen. Als MVVer speelde Fons zes maal voor Oranje en scoorde viermaal. Daarna speelde hij negen seizoenen voor PSV en hij behoorde tot het team dat in 1963 kampioen van Nederland werd. Het was het eerste landskampioenschap in het betaalde voetbal van PSV. Van Wissen speelde als PSV-er 24 keer voor Oranje. Zijn laatste interland was in 1964 in de uitwedstrijd tegen Albanië. De armoede die hij in dat land waarnam maakte diepe indruk op hem. “Het was er verschrikkelijk. Na die wedstrijd heb ik een brief geschreven naar de KNVB, dat ik mijn interlandcarrière wilde beëindigen. Zoiets wilde ik nooit meer meemaken.” In hetzelfde jaar werd Van Wissen aanvoerder van PSV. Daarna kreeg hij last van een liesblessure en belandde op de bank. In 1967 stapte hij over naar Helmond Sport, waar hij twee jaar later zijn voetbalcarrière eindigd. Fons van Wissen is overleden in Best op 7 juni 2015 op 82 jarige leeftijd. Een in memoriam met beelden is te zien op de PSV website.

Clubicoon Willy Brokamp: De Blonde Pijl.

Willy Brokamp is geboren op 25 februari 1946 en getogen in het Limburgse Chèvremont. Aan de hand van zijn vader zag Willy zijn oom Hubert Hanneman voetballen bij Roda JC als voorbeeld. Vanaf zijn achtste jaar gaat hij spelen bij plaatselijke voetbalclub RKVV Chevremont, een club die toen op het hoogste amateurniveau speelde. Willy heeft talent en bij Chèvremont en hij dringt als tiener door tot het Nederlands jeugdelftal. Op zijn veertiende wilde de club hem al in het eerste elftal opstellen, wat verboden werd door de KNVB want de minimumleeftijd is vijftien jaar. Willy was intussen bekend geworden in de regio en daarom stond journalist Jean Nelissen op de stoep voor een gesprek. De 15-jarige Brokamp zei dat hij “helemaal geen zin heeft in een interview”. Hij stond in de belangstelling van Ajax en PSV, maar koos voor een club dichter bij huis: MVV.

Bij MVV debuteerde Willy in 1964 op zijn 18e met een 2-2 gelijkspel tegen Heracles. Op 28 januari 1970 debuteerde Brokamp met een doelpunt voor het Nederlands elftal, in en tegen Israël (1-0 winst). Zijn laatste interland was al drie jaar later: op 12 september 1973 speelde hij in en tegen Noorwegen (2-1 winst). In totaal speelde Willy zes interlands, waarin hij even vaak scoort. In datzelfde jaar was Brokamp dicht bij een transfer naar Feijenoord, maar MVV wist hem te behouden. De vereniging hielp hem met het overnemen van café “Aux Pays Bas” aan het Vrijthof in Maastricht, en dat was een belangrijk pré voor horecaliefhebber Brokamp. Het seizoen 1973/1974 werd afgesloten met een gedeelde eerste plaats in het Topscorer klassement met achttien doelpunten en daar boven op werd hij verkozen tot Voetballer van het Jaar.

Een jaar later vertrok Brokamp dan toch: hij ging spelen voor Ajax. Ajax trekt ruim een miljoen gulden uit om de dribbelaar met de hardnekkige reputatie van levensgenieter naar Amsterdam te halen. ‘Een enorme smak geld voor een oude man van 28’, vindt Brokamp zelf. Toen hij in 1974 voor Ajax ging spelen regelde de club een huis ver van het uitgaanscentrum. Daar vond hij echter snel iets op: hij betrok een appartement in de buurt van het Leidseplein, zonder dat Ajax daar iets van afwist.

Het gerucht gaat dat hij voor een ochtendtraining van coach Rinus Michels in een galakostuum aankwam, omdat hij rechtstreeks van een bruiloftsfeest was gekomen. In de twee jaar kwam hij tot 48 competitieduels, 20 competitiedoelpunten en 5  Europacup-duels. Brokamp vertrok na twee seizoenen weer naar MVV. Het werd het eerste seizoen van MVV dat ze niet op het hoogste niveau speelden en Brokamp ergerde zich aan het spel. De nacompetitie werd gehaald maar niet gewonnen. Dat seizoen stopte hij abrupt op 31-jarige leeftijd met voetbal. Aanvullend een korte documentaire van Frank Heinen namens NOS Sport Studio.

Brokamp is mogelijk het grootste talent uit Limburg die er ooit is geweest, maar nooit is doorgebroken door zijn eigenzinnige gedrag in en om het veld. In de tien seizoenen bij MVV kon hij het eigenlijk maar met één trainer goed vinden: George Knobel. Trainers hamerden te veel op discipline, iets waarin Brokamp zich niet wilde verbeteren. Hij haalde de voorselectie van 24 spelers voor het Wereldkampioenschap 1974, maar werd niet geselecteerd wegens gebrek aan een profmentaliteit. Brokamp zit al sinds zijn 25e in de horeca: hij heeft sinds 1999 het hotel-restaurant In Kanne en Kruike genaamd in het Belgische dorpje Kanne net over de grens bij Maastricht. Verder bezit hij café “Aux Pays Bas” op het Vrijthof in Maastricht.

Niet toevallig gaat het sinds het vertrek van Willy bergafwaarts met de selectie. Het is seizoen 1975/1976 als twee jaar na zijn vertrek MVV degradeert. De club daalt, voor de eerste keer in de historie, naar de eerste divisie. Daar waar tot op heden nog altijd het clublied uit volle borst wordt gehoord. Documentaire MVV 1902-1972