Emma

Emma’s clublied: Hand in hand kameraden.

In de timmerwinkel van Hans Kelfkens te Dordrecht werd op 11 mei 1911 de voetbalclub DVO (Door Vrienden Opgericht) opgericht. In 1912 omgedoopt tot Emma. De contributie, tien cent per week, was nogal hoog voor die tijd. Een bal werd geleend bij grote broer DFC. De doelpalen en deklat werden na elke wedstrijd terug opgeslagen in de winkel. Volgens Henk Klapper, geschiedeniskenner van SC Emma: “Bij Emma kwam in de glorietijd een entertainer over de vloer, t.w. Nico Schoolenberg. Hij heeft ooit een lied voor Emma geschreven: Rood blauwe kleuren en Hand in Hand kameraden. Dit lied is kennelijk later bij Feijenoord geïntroduceerd door Cor van der Gijp, en daar aangepast aan de Feijenoord kleuren. Maar oorspronkelijk was het Emma’s clublied. Ik heb het zelf indertijd nog meegezongen”.

1924: Monumentaal Gemeentelijk Sportpark Reeweg

Het gemeentelijk sportpark aan de Reeweg voorziet in faciliteiten voor onder andere voetbal, atletiek, korfbal en turnen. De 1.400 zitplaatsen worden bereikt via trappen aan de voorzijde en de tribune heeft een met dakpannen gedekt schilddak. Het totale terrein heeft een capaciteit voor 12.000 toeschouwers. De fraaie tribune staat inmiddels op de monumentenlijst en is nog altijd het pronkstuk van het sportpark. Na een renovatie is de tribune zo veel als mogelijk in oude staat hersteld. Gevoetbald wordt er nog wel aan de Reeweg, maar niet meer op het hoofdterrein. De tribune maakt nu deel uit van de atletiek accommodatie.

Voetbal tussen de 1e en 2e wereldoorlog

In het seizoen 1918/1919 duikt de naam Emma op, spelend in de 3 klasse west. Het is onduidelijk bij welke regiobond de club voor die tijd heeft vertoefd. In de jaren die volgen speelt SC Emma geen rol van betekenis in de 3e klasse. De vereniging bungelt onderaan mee en is een gewillige tegenstander om tegen te sparren. Pas begin jaren dertig komt er leven in de club, om in het seizoen 1933/1934 plots kampioen te worden. Van de achttien wedstrijden worden er veertien gewonnen en met één punt voorsprong op VOC uit Rotterdam pakt men de titel.

In de promotie/degradatie poule weet Emma thuis met 7-1 de 2e klasser ONA uit Gouda uit te schakelen en bereikt het de 2e klasse. De club voelt zich comfortabel in de middenmoot en na vier jaar wordt Emma kampioen van de 2e klasse, in het seizoen 1937/1938 met één punt voorsprong op HVV. In de nacompetitie om promotie met Overmaas en Hermes DVS wordt de laatste wedstrijd bepalend. Hermes heeft aan één punt genoeg maar Emma wint met 2-1. Een kwartier voor het einde wist spil Ab Zwaan twee maal te scoren en zo de achterstand ongedaan te maken. Er moet een beslissingsmatch komen die pas in de verlenging in het voordeel van Hermes DVS wordt beslist. Bijna heeft Emma de 1e klasse bereikt en qua veldspel was het niet de mindere. Dit zal zeker naar meer smaken. Einduitslag in de extra tijd 3-2.

1940/1945: De Duitse bezetting.

Eind augustus 1939 werd de dreiging van een oorlog in Europa steeds groter en op 28 augustus kondigde de Nederlandse regering de algemene mobilisatie van leger en vloot af. Omdat er ook veel voetballers tussen de 20 en 35 jaar werden opgeroepen en de treinverbindingen ontregeld besloot de KNVB op 9 september een noodcompetitie in te stellen ter vervanging van de reguliere competitie. In de Noodcompetitie werden de ploegen meer naar geografische ligging dan naar sterkte ingedeeld. Er was geen promotie en degradatie mogelijk, en er konden geen protesten op beslissingen van scheidsrechters worden ingediend. De competitie begon op 24 september 1939.

In dit laatste seizoen 1939/1940 voor de bezetting, speelt Emma in de tweede klasse west. Met Gouda werd er om het kampioenschap gespeeld. De competitie was enkele wedstrijden van het einde toen op 10 mei 1940 het Duitse leger in Nederland binnenviel. De competitie kwam enkele weken stil te liggen, maar werd eind mei alweer hervat. Er werden echter alleen nog wedstrijden gespeeld die van belang waren voor het kampioenschap. Emma kwam net te kort, en wist voor de laatste speeldag, dat de titel naar Gouda ging. In de bezettingsjaren werden de wedstrijden, hoe vreemd misschien, goed bezocht. De behoefte van de gemeenschap om bij elkaar te zijn en de afleiding van een voetbalwedstrijd zou een reden kunnen zijn. Dit geld veelal niet voor Joodse sporters die stap voor stap geweerd werden uit de verenigingen en zoals hieronder zelfs van het sportpark..

In Dordrecht was er een Joodsche sportvereniging Hakadoer wat Hebreeuws is voor De Bal. Deze was opgericht in 1932 en bestond uit een voetbalteam en een korfbal-twaalftal. De leden ervan speelden niet in competitieverband en waren niet aangesloten bij de landelijke bond. Ze speelden vooral voor hun plezier. In openbare archieven is niets bekend, geen notulen, geen intern mededelingenblad, geen officiële verenigingsdocumenten, hooguit een enkel vergeelde krantenbericht. Het hele bestaan van Hakadoer, toch bijna tien jaar omvattend, is zo goed als uitgewist, net als haar leden. Toch is Stolpersteine Dordrecht er in geslaagd inzicht te krijgen in de voorbije geschiedenis van deze voetbalclub. Sporthistoricus Jurryt van Vooren heeft eraan bijgedragen dat er online inmiddels een lijst van oorlogsslachtoffers zichtbaar is. Daarbij zijn ook leden van Emma.

1941: Met excellente cijfers schiet Emma zich de 1e klasse binnen.

In het seizoen 1940/1941 behaald sportclub Emma met daverende cijfers het kampioenschap van de 2e klasse. Van de twintig wedstrijden werden er achttien gewonnen en twee gelijk met een gemiddelde van vier doelpunten voor en één tegen. Met veel vertrouwen en onder leiding van ex Feijenoord trainer Richard Dombi gaat Emma de promotiecompetitie in waarin het speelt tegen 1e klasser CVV en Overmaas, beiden uit Rotterdam. De start in het Feijenoordstadion is duidelijk, Overmaas- Emma 1-4. De volgende is Emma-CVV het een daverende 6-0. Het kan niet anders of de 1e klasse is binnen bereik. Als ook CVV in eigen huis met 1-3 wordt verslagen dan komt aan een geweldig seizoen met overmacht een feestelijk einde.

Van 1941 t/m 1946 speelt Emma onafgebroken in de hoogste Nederlandse voetbalklasse. Met in 1941/1942 een mooie vijfde plaats. De KNVB moest onder Duitse dwang, de competitie door laten gaan en ook de regionale bonden organiseren. De bezetter wilde het leven in Nederland zo gewoon mogelijk laten zijn en één centraal aanspreekpunt hebben om verordeningen snel door te kunnen doorvoeren .

In 1944 lopen de spanningen door de landing van de geallieerde legers op. Aan de Normandische kust landen op 6 juni 1944 geallieerde troepen en begint de bevrijding in West-Europa. Een paar maanden later had dat gevolgen voor het voetbal in Nederland. Op 3 en 4 september bereikten de geallieerden respectievelijk Brussel en Antwerpen, en velen dachten dat de grens met Nederland weldra bereikt zou zijn.

Op 4 september kondigde de Duitse bezetters de Uitzonderingstoestand af in Nederland, waarmee alle sportwedstrijden kwamen te vervallen. De KNVB besloot daarop de voetbalcompetitie 1944/1945 stil te leggen.

Nederland is bevrijd en Emma valt terug

Vanaf de bevrijding start de KNVB weer met een normale competitie. De openingswedstrijd van Emma is geweldig en haalt met vette letters de landelijke pers zoals in het dagblad ‘De Waarheid’. In de eerste wedstrijd van het seizoen 1945/1946 op 4 november speelt Emma de Hagenaars van de mat. Bij rust staat ADO nog met 1-2 voor, maar door een hattrick van Frans van Welzenis wordt het 7-2 tegen een erg zwakke Rood-Groene formatie. Emma draait dat jaar goed mee met geduchte tegenstanders en de vijfde plek is dan ook een verdienstelijke plaats.

Groot is dan ook de teleurstelling een jaar later want het seizoen 1946/1947 wordt een deceptie. De Rood-Blauwe selectie krijgt een reeks van nederlagen zoals tegen Feijenoord 7-0, RFC 7-0 en Sparta 1-5 om de oren. Met een gemiddelde van drie doelpunten tegen, degradeert Emma uit de 1e klasse. Het duurt dan tot 1950 eer Emma weer aansluiting vind bij de Nationale top.

10 juni 1951: Neptunes- Sportclub Emma ‘1e of 2e klasse’.

Aan het einde seizoen 1949/1950 staat SC Emma er weer eens goed voor. Het wist kampioen te worden van de 2e klasse maar zoals inmiddels gebruikelijk moet er nog een horde genomen. Om te kunnen promoveren is winst in een promotie/degradatie poule nodig. Het is zondag 10 juni als in een cruciale match, voor een vol stadion de Kuip, tegenstander Neptunus eveneens uit Rotterdam wordt verslagen. SC Emma mag in het seizoen 1950/1951, opnieuw in de 1e klasse spelen.

Seizoen 1951/1952: Een drie uur durende thriller.

‘Zelden of misschien wel nooit zullen zich op een voetbalveld zoveel bewogen situaties hebben afgespeeld als vanmiddag op “de Kraal” aan de Kaldenkerkerweg te Venlo. VVV en Emma hielden vijftienduizend mensen, ten prooi aan de hevigste emoties, bijna drie volle uren gekluisterd aan hun plaatsen. : Bijna drie uur duurde het voetbaldrama, waarin zich de ene sensatie op de andere stapelde.’ Zo begon De Volkskrant op maandag 29 oktober 1951 het verslag van de wedstrijd VVV-Sportclub Emma in de 1e klasse B. Inmiddels zijn we door de wol geverfd als het gaat om voetbalsensatie, maar de voetbalverslaggevers van de meeste dagbladen hadden toen een dag eerder drie uur lang op het puntje van hun stoel gezeten.

VVV begon het seizoen 1951/1952 geweldig. De eerste 8 competitiewedstrijden waren gewonnen, toen het sterke Sportclub Emma uit Dordrecht op bezoek kwam. De Kraal zat aardig vol met 15.000 toeschouwers. Daaronder bevonden zich bobo’s zoals KNVB-voorzitter Karel Lotsy en bondscoach Jaap van der Leck. Er mocht een aantrekkelijke wedstrijd verwacht worden tussen twee aanvallende ploegen. In de voorhoede van Emma stonden de vier gebroeders Van der Gijp, rechtsbuiten Janus, rechtsbinnen Wim, midvoor Cor en linksbinnen Freek (ook aanvoerder).

De ware voetballiefhebbers kwamen bij deze topper volop aan hun trekken. Er ontspon zich een boeiende wedstrijd tussen een fris en hartverwarmend spelend VVV en een technisch iets beter Emma. Het begon met een hevige kanonnade op het Dordtse doel. Het resultaat was een doelpunt van rechtsbinnen Pierre van Rhee die een voorzet van Jan Verberkt feilloos benutte. Een kort tegenoffensief ten spijt, stond het na 24 minuten 2-0. Een pass van Bart Carlier kwam via Gijs Nass bij Van Rhee, die de bal tactisch liet lopen, waardoor Jeu Sijbers in vrije positie voor het doel kwam en inschoot. Daarna kwam Emma enorm opzetten. Cor en (vooral) Janus van der Gijp zorgden voor 2-1, en VVV mocht blij zijn dat de rust met die stand kwam.

In de tweede helft bleef het Emma wat de klok sloeg. Na 20 minuten werd die veelbelovende stormloop echter langdurig onderbroken. Een migraine sloeg de Vlissingse scheidsrechter Verkerk op de ogen en op doktersadvies stopte hij met fluiten. De omroeper vroeg om een vervanger. Een derde klas-scheidsrechter die zich meldde, werd vriendelijk af geserveerd. VVV wilde met de voorsprong van 2-1 toch graag doorspelen, en toen zich na een half uur alsnog een tweede klas-scheidsrechter aandiende, ene Belmont uit Maastricht, meende men dat het probleem opgelost was.

Voor Emma niet, integendeel. De Dordtse spelers waren volgens aanvoerder Freek van der Gijp uit hun concentratie, omdat ze al onder de douche stonden. Twee KNVB-officials vonden Belmont echter competent en verwezen het weigerachtige Emma naar het reglement. Er moest onder een erkende scheidsrechter gewoon doorgespeeld worden. Er zat voor de Emma-spelers niets anders op dan zich weer aan te kleden. Onder gejuich van de wachtende menigte traden beide elftallen na een vol uur weer aan, zij het Emma met de grootst mogelijke tegenzin. En de vrees van Freek van der Gijp werd bewaarheid: Emma was nergens meer. Na 12 minuten viel de wedstrijd definitief in het slot. Jeu Sijbers reageerde razendsnel op een scherpe voorzet van Carlier en knalde de 3-1 binnen. De vlam sloeg in de pan. Vijf Emma-spelers trokken de arme invaller-scheidsrechter mee naar de plaats waar zij, overigens als enigen, buitenspel geconstateerd hadden. Daarop stroomden de inmiddels zwaar opgefokte VVV-supporters het veld op.

Emma-linksback Wim van der Starre velde een heethoofd met een rechtse directe, waarna hij hem nog enkele trappen gaf. Toen leken de rapen helemaal gaar, maar officials, spelers en politie wisten de boel te sussen. Even later dreigde de wedstrijd opnieuw te ontsporen, nadat Van Rhee ongelukkig tegen de grond was gelopen. De KNVB-officials riepen scheidsrechter Belmont naar de kant voor overleg, maar die wilde per se doorspelen. Hij liet zich ook niet meer intimideren door de Emma-spelers. Met 3-1 voor VVV kwam zo om kwart over vijf een einde aan een ongekende voetbalthriller in De Kraal.

In het seizoen 1953/1954 , de laatste periode in de amateurtijd, kwam de kleine Dordtse volksclub Emma met een gedeelde 2e plaats precies een punt te kort om kampioen PSV te weerstaan. Een plaats in de nacompetitie om de landstitel ging daardoor aan elf neuzen voorbij. Oud speler Piet Riet verteld: ” In 1953 werd ik door trainer Richard ‘Dombi’ Kohn opgeroepen, om in een wedstrijd tegen DFC ten bate van de watersnoodramp slachtoffers, mee te doen. Wij verloren met 4-1, maar Dombi hield mij bij het eerste elftal, waarin ook de vier broers van der Gijp: Janus, Wim, Cor en Freek voetbalde. ,” Geweldige voetballers. Door hen had ik het achterin vaak rustig. Zij konden de bal wel vijf minuten voorin naar elkaar overspelen zonder dat er een tegenstander tussenkwam. Bron: De Volkskrant

1954 Merwede stad Dordrecht: Een voetbalbolwerk.

In de jaren 50 is Dordrecht een echt voetbalbolwerk met drie clubs in het betaald voetbal te weten. : SC Emma tot 1958, EBOH tot 1962 en D.F.C. tot 1972. Daarbij speelt de familie van der Gijp een grote rol. De geruchten over een onderlinge samenwerking ging al spoedig van tafel. De rivaliteit/kinnesinne in Dordrecht met DFC en EBOH zorgde ervoor dat een beoogde fusie ver weg is. “Seizoen 1954/1955 was de eerste periode in het betaaldvoetbal. We kwamen in de eerste klasse en de openingswedstrijd was op Het Kasteel tegen Sparta en we wonnen met 2-3. Na afloop kregen we in het Dordtse café Ter Merwe onze eerste centjes: vijftien gulden. Niet veel later kreeg ik een contract. De jaren in het betaalde voetbal waren mooie tijden. Ook al zat ik wel eens op de bank. Nou ja bank. Zeg maar een houten plank en dug-outs waren er nog niet. Ik heb alle stadions gezien en thuis stonden er altijd tienduizend mensen langs de lijn.’’ aldus oud speler Piet Riet.

 De vier broers Van der Gijp.

SC Emma, de bijna honderdjarige heeft een rijke historie. In de jaren vijftig werd die voor een belangrijk deel bepaald door de vier broers Cor, Freek, Janus en Wim van der Gijp. Toen werd er gestreden op het hoogste nationale niveau. Tussen 1954 en 1958 speelde Emma betaald voetbal. Emma – Ajax was toen een normale competitieaffiche.

Clubicoon: Cor van der Gijp.

Cor van der Gijp is te Dordrecht geboren op 1 augustus 1931. Hij was midvoor in een voorhoede met zijn drie broers Freek, Wim en Janus. En daar was ook nog een neef, Juriaan v/d Gijp. De Dordtse club Emma was maar wat gelukkig met dit vijftal. Volgens Cor waren de andere vier beter dan hijzelf, maar hij schopte het wel het verst. Cor van der Gijp werd geboren in het centrum van Dordrecht, maar groeide op aan de Zuidendijk. “Als tiener trainde ik al mee met de grote mannen van de club om zoveel mogelijk trainingsuren te maken. Vanaf mijn vijfde voetbalde ik bij Emma. Mijn broers waren in die tijd mijn trainers en hebben mij gevormd.”

“Mijn doorbraak dank ik aan de beste trainer die Nederland en Emma ooit heeft gehad. Dan moet jij wel weten wie? Richard Dombi natuurlijk. Die man trainde uren op techniek, een man van de discipline. Een tacticus want het is belangrijk wie je tegen komt. Wij sloegen geen training over, mochten nooit verzaken. Dan werd ik naar de training geschopt door mijn vader hij was een winnaars type. Hij maakte thuis van alles een wedstrijd.’’ Cor werd als speler van Emma drie keer gekozen in het Nederlands elftal. In zijn derde interland, mei 1955 in Dublin tegen de Ierse Vrijstaat, raakte hij geblesseerd aan de knie. Vervolgens werd hij in de beginjaren van het betaalde voetbal voor 18.000 gulden aan Feijenoord verkocht. Hij speelde zijn eerste officiële wedstrijd voor die club op 8 januari 1956 en de laatste op 15 december 1963. Tijdens 233 competitiewedstrijden scoorde hij 177 maal en daarmee is hij topscorer aller tijden van Feijenoord.  Hij kwam dertien keer uit voor het Nederlands elftal en scoorde zes keer voor Oranje.

Nu is hij bijna tachtig jaar en sinds kort weer woonachtig in zijn geboortestad. We zijn in het appartement en het is net een klein museum. Een foto waarop hij samen met zijn drie broers staat op de kast. ,,Kijk eens goed naar die foto. Wat valt je op? Niets zeker? Let op de banen. Die zijn gespiegeld. En op de één zie je knoopjes, bij de anderen weer niet. Het zijn gewoon allemaal verschillende shirts van heel slechte kwaliteit. “Voetbal was vroeger een elitesport en later meer voor de arbeiders. Ja, Oranje, dertien interlands, daar ben ik wel trots op. Ook op het feit dat ik de enige international van Emma ben. Er hebben wel meer spelers van Emma Oranje gehaald, maar ik was bij mijn debuut nog lid van de Dordtse club.”

Cor komt niet veel meer bij Emma. Het doet hem pijn dat de club zo ver is afgegleden. “Investeren in jeugdspelers, dat is mijn devies. Vijf goede voetballers in een eerste is genoeg voor succes. Dat was in onze tijd ook zo. En wat ook helpt is een andere competitieopzet. Naar Schots model. Met elftallen die elkaars aartsvijanden zijn. Dat zorgt voor spektakel. Als Emma in de beginjaren vijftig ergens op bezoek kwam, zat er elektriciteit in de lucht. “Dat kwam zo,’’ vertelt hij openhartig. “Toen ik als broekje van zeventien bij Emma in het eerste elftal kwam, trof ik daar een slingerback, genaamd Wim van der Starre. Die naaide de hele ploeg op. Die maakte ons wijs dat hij even zijn oor te luisteren had gelegd in de kleedkamer van de tegenpartij, waar de trainer verschrikkelijk te keer zou zijn gegaan. Als we dan het veld op gingen, hadden we het gras al opgevreten voordat de bal een omwenteling had gemaakt.” Bron: Journalist Jan Volwerk. Lees de Richard Dombi special bij EBOH. Cor van der Gijp is op 12 november 2022 overleden en werd 91jaar.

Clubicoon: Wim van der Gijp

Wim van der Gijp is in Dordrecht op 23 oktober 1928 geboren. Wim speelde evenals zijn broers in de voorhoede met links op het middenveld zijn neef Jur. Wim was een teamplayer, een harde werker en één van de stoere stille krachten. ​Hij was geliefd bij spelers en trainers, maar hij zette de voetballerij niet op zijn kop. Wim was speler toen het ‘profvoetbal’ werd geïntroduceerd, wat betekende dat spelers en trainers een vast salaris kregen. Wim liet deze kans niet liggen en verkaste direct naar Sparta Rotterdam waar hij in 150 wedstrijden 43 doelpunten zou scoren. In 1959 werd Van der Gijp met Sparta landskampioen. Sparta’s scout Hans Sonneveld typeert Wim als ‘een goede voetballer die in het veld knap vervelend kon zijn’.​ Na zijn profcarrière bouwde Van der Gijp zijn loopbaan af bij DHC Delft. In 1961 werd zijn zoon Rene geboren, die ook als profvoetballer het Nederlands voetbalelftal zou halen.

In 1954 mocht eerst Cor en later Wim debuteren in Oranje. Voor Wim was het na één interland tegen Zwitserland al bekeken. Wim van der Gijp mocht enkele weken later nog wel mee op tournee naar Suriname en de Antillen, maar een officiële interland werd hem niet meer gegund. Na zijn actieve voetballoopbaan, richtte Van der Gijp zich op zijn beroep als stempeltekenaar. Ook was hij als trainer actief bij diverse amateurclubs. In 1966 behaalde hij met Zwart Wit ’28 het landskampioenschap bij de amateurs. Wim van der Gijp overleed op 19 maart 2005 aan een hartstilstand.

Clubicoon: Freek van der Gijp

Freek was de oudste van vier voetballende broers en geboren te Dordrecht op 10 september 1919. Hij speelde vanaf 1940 bij Emma in de legendarische voorhoede. Freek was aanvoerder van het team. Met Emma werd hij in 1949 winnaar van de Zilveren Bal, nadat FC Eindhoven met 3–0 verslagen werd. In 1955 werd het betaald voetbal ingevoerd in Nederland en Van der Gijp zag zijn broers Cor en Wim vertrekken naar respectievelijk Feyenoord en Sparta Rotterdam. Freek besloot een ander pad te bewandelen. Hij beëindigde zijn actieve carrière in 1955 na meer dan 400 wedstrijden voor SC Emma. Hierboven krijgt hij bloemen aangereikt. Freek van der Gijp is op 19 april 2006 te Dordrecht overleden.

Clubicoon: Janus van der Gijp

Janus van der Gijp is geboren te Dordrecht in 1921. In de jaren dat ze alle vier voor Emma speelden, was Freek de strateeg en aanvoerder van het team. Freek, linksbinnen in een vijfmans-aanval, moest zijn broers vaak tot de orde roepen, want het waren een stel raddraaiers. Dat gold vooral voor Wim en Cor. Janus leek vanaf de kant een rustige, bekwame rechtsbuiten met een perfecte voorzet, maar hij kon het niet nalaten zijn directe tegenstander met woord en gebaar uit te dagen en te sarren. “Janus was op zijn best als zijn directe tegenstander agressief werd. Dan kon hij hem het gemakkelijkst uitspelen.”. In een voorlopig samengesteld Nederlands elftal tegen het Zweedse Djurgaarden werd hij plots de vervanger van Mick Clavan en maakte hij zijn internationale debuut. Aanvankelijk was Janus alleen opgeroepen om trainingservaring op te doen bij Oranje. Een sportjournalist merkte over de wedstrijd op dat er geen klik ontstond met zijn medespelers. De oorzaak was dat Janus zich wel erg aan de zijlijn posteerde. Tot een Oranje debuut in een officiële wedstrijd is het nooit gekomen. Dat recht is alleen voorbehouden aan zijn beide broers Cor en Wim. Janus van der Gijp is in 1988 overleden.

1955 t/m 1958: De semi-prof jaren van Emma.

Het eerste prof-seizoen 1955/1956 in de hoofdklasse was zwaar en eindigde dramatisch voor het Rood-Blauwe elftal. De uitslagen overtroffen elkaar in negatieve zin. Emma was een speelbal voor bijna alle tegenstanders. Handenwrijvend moet men naar Dordrecht zijn afgereisd in de zekerheid dat er veel doelpunten zouden vallen. Kijk naar de uitslagen en de lijst zal met een zucht in de prullenbak verdwijnen. In het Seizoen 1956/1957 is er zoals het elke voetbalsupporter overkomt aan het begin van een nieuw seizoen altijd weer de hoop. Sportclub Emma gaat een trede lager spelen in de 1e divisie. Het commentaar in de Volkskrant van 2 september, is na de openingswedstrijd, ondanks de nederlaag positief over de Sportclub.

Tussen de openingswedstrijd tegen Alkmaar ’54 en die tegen VSV lagen opnieuw vele wilskrachtige duels van Emma die weinig punten opleverden. Het is zondag 14 april 1957 en het is een belangrijke match. Weet Emma te winnen dan wordt de lijdensweg verlengt.

Nu is het duidelijk want vier speelronden voor het einde is de achterstand op DWS negen punten en dus lijkt aan de lijdensweg eindelijk een einde te komen. De hoop op een Dordtse samenwerking tussen DFC, EBOH en Emma wordt niet hard gemaakt in de bestuurskamer. Dus drinkt de club de gifbeker helemaal leeg want knoopt ze er nog een seizoen 1957/1958 aan vast dan echter een klasse lager. Ook over de 2e divisie kunnen we kort zijn of het zou de 9-3 nederlaag uit in Den Bosch bij Wilhelmina zijn. Kortom Emma speelt geen rol in het avontuur dat betaaldvoetbal heet en eindigt dat jaar in de middenmoot. De allerlaatste wedstrijd was een uitduel voor 400 toeschouwers in Gouda tegen ONA. Het laatste doelpunt voor de semiprofclub is van Visser.

Voorjaar 1958: Zorgen om de levensvatbaarheid.

Opnieuw komt het onderwerp fusie weer ter tafel. Het Vrije Volk bericht aan het eind van de competitie op maandag 27 mei 1958. De KNVB begint ook eisen te stellen voor een reeks van voetbalclubs. Voor 14 juni moet er een bankgarantie komen waaruit zou blijken dat maar 11 clubs uit de 2e divisie levensvatbaar zijn. Een grote sanering van semi-profverenigingen staat voor de deur.

Inmiddels vraagt Emma uitstel van betaling. Het bestuur moet een tekort van 29.000 gulden uit de boeken schrijven. Mocht dit niet lukken dan spreekt de ledenraad zich bij voorbaat al uit voor terugkeer naar de amateurs. EBOH heeft aan de eis van de KNVB voldaan en de KNVB geeft sportclub Emma geen uitstel. De Volkskrant van 30 juni meldt het volgende:

Op 8 juli 1958 worden de Dordtenaren wakker met een Vrije Volk die de volgende krantenkop heeft geplaatst:

Door de jaren heen verdween het profvoetbal langzaam uit de stad: in 1958 trad eerst Emma terug. Vervolgens is het in 1962 EBOH dat haar licentie terug gaf waar na in 1972 ook de naam van DFC uit de ranglijst verdween. Het voetbal lag niet stil want in de volgende tien jaren werd de Merwedestad in het betaald voetbal gerepresenteerd door FC Dordrecht, dat tussendoor ook nog DS’79, Dordrecht’90 en SVV/Dordrecht’90 heette. Het is jammer om te moeten constateren dat een voetbalstad als Dordrecht nu nog maar een hele marginale rol speelt in het betaald voetbal. Hoe dan ook, vele duizenden hebben volop plezier beleefd aan de Dordtse verenigingen die mede aan de basis hebben gestaan van het betaaldvoetbal. Met de weemoedige titel ‘ De gemiste kans van… DFC, EBOH en Emma in het betaaldvoetbal blikt journalist Peter de Roo in zijn boek terug op die tijd.